Ik heb nooit van liefdesverhalen gehouden. Ik had altijd het gevoel dat het een fantasie was, iets dat thuishoorde in films, niet in het echte leven. Maar de cadeaus begonnen te komen: bloemen, chocolaatjes en zelfs boeken die ik graag wilde hebben. Geen naam, geen aanwijzingen. Gewoon een geheime bewonderaar die te veel wist. Er werd naar mij gekeken. Maar wie? En waarom?
Eerlijk gezegd ben ik nooit een romantisch type geweest. Dat is altijd zo geweest. Al sinds mijn tienerjaren snapte ik niet waarom iedereen zo geobsedeerd was door romantische komedies.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
De grootse gebaren, de dramatische bekentenissen, de overdreven happy endings – het leek allemaal in scène gezet, onrealistisch.
Zo werkt liefde niet in het echte leven. Dat dacht ik tenminste. Toch besloot iemand mij ongelijk te geven.
Op een dag kwam ik op mijn werk aan, terwijl ik mijn koffie en mijn tas in de gaten hield, en ik bleef stokstijf achter mijn bureau zitten.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Daar stond een enorm boeket bloemen, schitterend. Er was een briefje bijgevoegd.
Mijn hart bonkte toen ik het uitvouwde, in de hoop een naam te vinden. Maar er stond alleen maar: « Jouw glimlach verlicht mijn dagen. »
“Heeft iemand gezien wie dit boeket heeft gebracht? » vroeg ik, terwijl ik het briefje omhoog hield.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Robert keek op van zijn computer. » Nee. Ik was er als eerste. Het lag al op je bureau toen ik aankwam. » Zijn gebruikelijke warme glimlach gaf mij vertrouwen in hem.
Robert was mijn favoriete collega. Hij was aardig, zorgzaam en stond altijd voor mij klaar.
« Wauw, » zei Brian vanaf de andere kant van de kamer. “Iemand heeft daadwerkelijk jouw bestaan opgemerkt.”
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik rolde met mijn ogen. Brian was mijn minst favoriete collega. Brian liet geen enkele kans onbenut om mij te irriteren.
Vanaf mijn eerste dag op kantoor had hij het tot zijn missie gemaakt om mij op de zenuwen te werken.
“Moet je nou zo zijn?” « vroeg Robert, terwijl hij zijn hoofd schudde. “Jaloers dat het boeket niet voor jou is? »
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Brian glimlachte. “Oh, kijk eens naar onze ridder op het witte paard.” Hij vertrok voordat ik kon antwoorden.
“Dank je wel,” zei ik tegen Robert.
“Ik help je graag”, zei hij met een knipoog.
Alleen ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik glimlachte, legde de bloemen opzij en zette mijn computer aan. Er moest eerst gewerkt worden.
Het probleem was dat Robert, Brian en ik allebei aan een project voor het bedrijf werkten, maar slechts één van ons zou financiering ontvangen.
