“Oma!” Ze rende naar Marlene toe, die in bed lag, en omhelsde haar. « Er zal je niets overkomen, oma. Maak je geen zorgen. God zal je niet van ons afpakken, want je bent alles wat we hebben. »
Tot een jaar geleden woonde Linda bij Marlene. Ze zorgde voor haar en hielp haar veel. Ze was zelfs bereid om een levensveranderende studiebeurs af te slaan, maar verhuisde op aandringen van Marlene toch naar de stad om haar studie voort te zetten.
Brian kwam hoestend en glimlachend de kamer binnen. « Verdorie… ik ben allergisch voor stof! Oma, heb je je kamer niet geveegd en afgestoft? »
Hij liep dichterbij en zag dat zijn grootmoeder ziek en mager was. Maar hij maakte zich geen zorgen en bleef gewoon staan, wachtend op de vraag waarom ze hen had gebeld.
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
Marlene keek Brian in de ogen terwijl ze Linda’s trillende handen kneep. Het jonge meisje werd verdrietig toen ze zag dat haar grootmoeder zo bleek was en dat haar ogen niet meer die mooie glans van vroeger hadden. Ze leken levenloos.
Marlene glimlachte, stond stilletjes op en haalde twee enveloppen onder haar kussen vandaan. « Mijn lieverds, dit is voor jullie, » zei ze. « Gebruik het alstublieft verstandig. Ik heb gebeld om het u te geven. »
Brian en Linda maakten de enveloppen open en vonden in elk een stapel van 5.000 dollar.
Linda kon haar tranen niet bedwingen en rende huilend weg.
Ondertussen fronste Brian. « Alleen dit? Ik dacht dat je meer te bieden had. Nou, ik moet nu gaan. » Hij draaide zich om naar Marlene en vertrok zonder haar ook maar te bedanken.
De volgende dag had Marlene een verrassing.
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
“Hallo, oma!” Marlene hoorde Linda vanuit haar kamer. Ze verwachtte niet dat ze terug zou komen.
Ze werd wakker toen het meisje de gordijnen opendeed en er lichtbundels door de donkere, stoffige kamer schenen.
Ze was verrast Linda te zien. Ze dacht dat het meisje naar de stad was gegaan waar ze studeerde en parttime bibliothecaris was.
Linda liep naar Marlene toe met de envelop die ze haar de dag ervoor had gegeven.
Ik heb de $ 4.000 die ik het afgelopen jaar had gespaard, erbij geteld. Oma, weet je nog dat je me over je slechte zicht vertelde? Ik heb nu $ 9.000. Nu kunnen we je oogoperatie betalen.
Marlene stond op uit haar bed. Ze omhelsde Linda en tranen stroomden over haar gezicht. « Ik kende je beter, lieverd! Maar het is te laat voor de operatie. Ik voel mijn dood naderen. Ik wil dit geld niet verspillen als het voor iets beters gebruikt kan worden. »
Linda veegde Marlenes tranen weg en zei dat ze bij haar wilde komen wonen.
