« Oma! » rende ze naar Marlene, die in bed lag, en omhelsde haar. « Er zal je niets overkomen, oma. Maak je geen zorgen. God zal je niet van ons afpakken, want je bent alles wat we hebben. »
Tot een jaar geleden woonde Linda bij Marlene. Ze zorgde voor haar en hielp haar enorm. Ze stond zelfs op het punt een levensveranderende beurs af te slaan, maar verhuisde op aandringen van Marlene toch naar de stad om haar studie voort te zetten.
Brian kwam de kamer binnen, hoestend en glimlachend. « Verdorie… ik ben allergisch voor stof! Oma, heb je je kamer niet geveegd en afgestoft? »
Hij kwam dichterbij en zag dat zijn grootmoeder ziek en mager was. Maar hij maakte zich minder zorgen en bleef staan, wachtend op de vraag waarom ze hen had gebeld.
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
Marlene keek Brian recht in de ogen terwijl ze Linda’s trillende handen kneep. Het deed het jonge meisje pijn om haar grootmoeder zo bleek te zien en haar ogen zonder die prachtige glans die ze ooit hadden. Ze leken levenloos.
Marlene glimlachte, stond voorzichtig op en pakte twee enveloppen onder haar kussen vandaan. « Lieve mensen, dit is voor jullie, » zei ze. « Gebruik het alsjeblieft verstandig. Ik ben gekomen om het jullie te geven. »
Brian en Linda maakten de enveloppen open en vonden in elk een stapel van 5.000 dollar.
Linda kon haar tranen niet bedwingen en rende huilend weg.
Brian fronste ondertussen. « Niet meer dan dat? Ik dacht dat je meer te bieden had. Nou, ik moet nu gaan. » Hij draaide Marlene de rug toe en vertrok zonder haar zelfs maar te bedanken.
De volgende dag had Marlene een verrassing.
Alleen ter illustratie | Bron: Pexels
« Hallo, oma! » hoorde Marlene Linda vanuit haar kamer. Ze had niet verwacht dat ze terug zou komen.
Ze werd wakker toen het meisje de gordijnen opendeed en er lichtbundels door de donkere, stoffige kamer schenen.
Ze was verrast Linda te zien. Ze had gedacht dat het meisje naar de stad was gegaan waar ze studeerde en als parttime bibliothecaris werkte.
Linda liep naar Marlene toe met de envelop die ze haar de dag ervoor had gegeven.
Ik heb de $ 4.000 die ik het afgelopen jaar had gespaard, erbij geteld. Oma, weet je nog dat je me over je slechte zicht vertelde? Ik heb nu $ 9.000. Nu kunnen we je oogoperatie betalen.
Marlene stond op. Ze omhelsde Linda, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. « Ik kende je beter, lieverd! Maar het is te laat voor de operatie. Ik voel mijn dood naderen. Ik wil dit geld niet verspillen als het voor iets beters gebruikt kan worden. »
Linda veegde Marlenes tranen weg en zei dat ze bij haar wilde komen wonen.
