Er stond: Voor Lily, wanneer ze er klaar voor is.
Haar borstkas kromp ineen. Ze opende haar borst.
Mijn allerliefste Lily, zo begon de brief.
Als je dit leest, betekent het dat het leven me van je heeft afgenomen. Het spijt me. Meer dan wat dan ook, wou ik dat ik kon blijven. Maar ik wil dat je drie waarheden onthoudt. Ik hield onmetelijk veel van je – je maakte me dapper. Max is niet zomaar een partner, hij is familie. En hoewel deze doos stukjes van mij bevat, ben JIJ mijn nalatenschap. Wees sterk. Wees aardig. Als je je verloren voelt, bedenk dan: je bent mijn dochter, al dapperder dan je weet.
Met alle liefde, Mam.
Lily verstijfde. Eerst geen tranen, alleen een verpletterend gewicht van woorden die tegen haar borst drukten. Langzaam liet Max zijn hoofd in haar schoot zakken. Alsof hij de inhoud van de brief al die tijd al had geweten. Alsof Hannah hem ooit, op een stille nacht, had gezegd dat hij op haar dochtertje moest blijven passen.
De volgende ochtend werd Lily anders wakker.
Ze zette de oude politiepet van haar moeder op haar hoofd, te groot maar passend als een kroon. Ze borstelde Max’ vacht tot die glansde. Daarna marcheerde ze naar het buurthuis waar ze ooit haar moeder K9-demonstraties had zien geven.
Aanvankelijk aarzelde het personeel. Maar het nieuws over de veiling had zich al verspreid. Mensen wisten wie ze was. Ze gaven haar het podium.
Voor twintig kinderen stak Lily haar hand op, zoals haar moeder ooit had gedaan. Max gehoorzaamde onmiddellijk. Zit. Blijf. Lig. Hij haalde zelfs een knuffeldier tevoorschijn, verstopt onder een stoel. De kinderen lachten en klapten. Voor het eerst in maanden was Lily’s glimlach breed en oprecht.
Die dag was nog maar het begin.
Elke zaterdag daarna bezochten Lily en Max scholen en parken. Ze sprak over haar moeder, over moed, over het trotseren van angst zonder capes of superkrachten. Ze liet de badge zien die ze aan een ketting om haar nek droeg. De kinderen begonnen haar ‘Kleine Agent Parker’ te noemen.
Ook Max’ vonk keerde terug. Zijn staart kwispelde, zijn oren spitsten, zijn oude vuur brandde wanneer ze een speeltuin betraden. Hij leek kracht te putten uit haar stem, alsof Hannahs geest voortleefde in de band tussen hen.
