Op een avond, onder een ondergaande zon, zat Lily in de achtertuin met Max tegen haar zij gedrukt. Ze fluisterde: « Denk je dat ze ons ziet? »
Max kantelde zijn hoofd omhoog, toen weer naar haar toe en likte vervolgens met stille zekerheid haar hand.
Lily glimlachte door de steken in haar ogen. Ze vatte het op als een ja.
Sommige wonderen komen zonder donder.
Een pot met munten.
Een trouwe hond die zich herinnerde.
Een meisje dat weigerde zich over te geven.
En een liefde die zo hevig was dat ze na de dood weerklonk en hen samenbond, één hartslag sterker dan verlies.
