Maar thuis was nu een holle huls. De stem die het ooit vulde – verhaaltjes voorlezen voor het slapengaan, vals zingen in de keuken, stormen verjagen – was verdwenen. Alleen het tikken van de keukenklok en Lily’s zachte voetstappen galmden door de kamers. Max lag trouw aan haar zijde, nacht na nacht.
Drie weken verstreken. Max leek een schim van de K9 die hij ooit was geweest. Hij blafte niet meer en patrouilleerde niet meer. Hij bleef dichtbij, stil en waakzaam. Toen Lily huilde, duwde hij haar met zijn neus aan tot ze zich aan hem vastklampte. Ze waren met elkaar verbonden in verdriet, elk een weerspiegeling van elkaars stilte.
Toen kwam de middag die alles veranderde.
Lily kwam vroeg van school terug met buikpijn. Mevrouw Donovan, die haar in de gaten hield, stak een grote kaars in de gang aan – goedkope was, zwaar van kunstmatige vanille en eau de cologne.
Op het moment dat de geur door het huis dreef, verstijfde Max. Zijn oren spitsten zich. Een zacht gegrom rommelde, niet vijandig maar spookachtig, alsof er een oude herinnering was opgerakeld. Hij liep vooruit, bedachtzaam en met opgeheven neus. Lily volgde met bonzend hart.
Max bleef bij de gangkast staan en bleef stokstijf zitten. Geen geblaf. Geen gekras. Alleen maar stilte, scherp als een mes.
Lily aarzelde voordat ze de deur opentrok. Binnen: paraplu’s, schoenen, sjaals. En op de bovenste plank een vertrouwde kartonnen doos.
De herinneringsdoos van haar moeder. Onaangeroerd sinds de begrafenis.
Met trillende handen trok ze het naar beneden. Max ging naast haar zitten, met een starende blik. Samen openden ze het.
Binnenin lagen fragmenten uit Hannah Parkers leven: haar badge, een medaille, foto’s – waaronder een van Max Young, scherpziend, staand bij een politieauto. En onderaan een envelop.
