De brief binnenin luidde:
Mijn allerliefste Lily, als je dit leest, betekent het dat het leven me van je heeft afgenomen. Ik wil dat je drie dingen weet. Ik hield onmetelijk veel van je – je hebt me dapper gemaakt. Max is niet zomaar een partner, hij is familie. En jij, mijn dochter, bent mijn nalatenschap. Wees sterk. Wees aardig. Je bent al dapperder dan je denkt.
Tranen stroomden over Lily’s gezicht. Max legde zijn hoofd op haar schoot, alsof hij altijd al had geweten wat er in de brief zou staan.
De erfenis van haar moeder dragen
De volgende ochtend werd Lily wakker met hernieuwde energie. Ze zette de politiepet van haar moeder op haar hoofd, borstelde Max’ vacht tot die glansde en liep naar het buurthuis.
Aanvankelijk aarzelde het personeel, omdat ze niet goed wisten wat ze moesten denken van een jong meisje dat om een podium vroeg. Maar het nieuws over de veiling verspreidde zich. Mensen kenden haar verhaal. Ze gaven haar de kans.
Voor twintig kinderen stak Lily haar hand op en gaf bevelen zoals haar moeder dat vroeger deed. Max gehoorzaamde onmiddellijk. Zit. Blijf. Apporteren. Toen hij een knuffeldier ophaalde dat onder een stoel verstopt zat, barstten de kinderen in lachen uit. Voor het eerst in maanden kwam Lily’s glimlach terug.
Vanaf die dag bezochten Lily en Max elke zaterdag scholen en parken. Ze sprak met kinderen over moed, liefde en veerkracht. Ze liet de badge van haar moeder zien en vertelde hen dat moed niet altijd een cape draagt – het lijkt soms op een klein meisje dat weigert op te geven.
De kinderen begonnen haar ‘Kleine Agent Parker’ te noemen. En Max, verkwikt door haar stem, kwispelde trots met zijn staart bij elk uitstapje.
