De hond die zich herinnerde
Toen de veilingmeester Max’ naam riep, werd het stil in de zaal. Max was negen jaar oud, een Duitse herder wiens reputatie hem vooruit was gesneld. Hij was opgeleid voor drugsdetectie, zoek- en reddingsacties en menigtebeheersing. En belangrijker nog, hij was de trouwe partner van agent Hannah Parker – Lily’s moeder.
Hannah Parker stond bekend als een agent die nooit concessies deed, een vrouw die met onwrikbare moed rechtvaardigheid nastreefde. Haar tragische dood haalde de krantenkoppen, maar weinig mensen realiseerden zich dat ze een dochter had achtergelaten. Nog minder mensen herinnerden zich dat haar trouwe K9-partner nog leefde.
Op dat podium zat Max trots en waardig, ondanks de zilveren vacht die langs zijn snuit kroop. Hij scande de menigte met dezelfde standvastige blik die hij vroeger in de uitoefening van zijn functie gebruikte. Maar toen zijn blik die van Lily kruiste, bewoog er iets. Zijn staart kwispelde een heel klein beetje, een voorzichtig teken van herkenning.
“Ik wil bieden op Max”
De veilingmeester vroeg om een openingsbod: vijfhonderd dollar. Lily’s hart zonk in haar schoenen. Haar pot bevatte slechts tweeëntachtig dollar en zevenenveertig cent, de avond ervoor geteld en herteld onder haar deken. Ze wist dat het niet genoeg was, maar ze weigerde een stap terug te doen.
Met trillende armen hief ze haar pot op. « Ik wil op Max bieden, » verklaarde ze, haar stem zacht maar onverstoorbaar.
Eerst grinnikte de zaal. Wat had een kind te zoeken in een plek waar de portemonnees dik waren en de biedingen met honderden binnenkwamen? Maar toen, achter in de zaal, stond een oudere agent op. Zijn zilveren badge glinsterde toen hij aankondigde: « Dat is Parkers dochter. »
De kamer bewoog. De naam had gewicht. Respect. Herinnering. Verlies.
