Marianne, nog steeds met restjes crème op haar gezicht, stond rillend op. Ze probeerden te praten, maar niemand gaf haar een microfoon. In plaats daarvan gaf een van Eliza’s tantes haar een zakdoek.
Het gaat goed met je, Marianne. Het gaat niet alleen om jou.
Olivier zat daar met zijn hoofd in zijn handen. Hij wilde iets zeggen, maar Eliza ging door.
En nog één ding: liefde is niet alleen woorden. Liefde is steun, loyaliteit en aanwezigheid. Olivier, je hebt me teleurgesteld. Toen ik je het meest nodig had, was je er nog steeds. En ik weet dat je altijd stil zult blijven.
“Eliza, alsjeblieft.” … Niet hier, niet nu …
« Nu. » Ik wil geen nieuw leven beginnen met compromissen en stilte. Als je me vandaag niet kunt steunen, denk ik niet dat je dat later zult kunnen.
Rustig.
Eliza deed haar sluier af en gooide hem op de grond. Ze draaide zich naar haar ouders.
Bedankt voor alles. Voor jullie liefde, geduld en vertrouwen in mij. Dat is wat familie betekent.
Je moeder barstte in tranen uit. Haar vader omhelsde haar stevig. Een van haar ooms is Glas:
– Voor Eliza. Voor haar moed en omdat ze zichzelf is!
Het publiek barstte in applaus uit. Sommigen stonden op. Anderen huilden. Zelfs het orkest begon een delicate melodie te spelen.
Eliza wilde weggaan, maar Kate hield haar tegen.
« Waar ga je heen? »
– Ga de frisse lucht in. Vind jezelf.
« Je was geweldig. » Als je wilt, laten we dan samen gaan. Of misschien… met onze eigen kunst?
Die dag lachte Eliza voor het eerst.
– laten we gaan.
Bij de deur rende een jongen naar haar toe, met een madeliefje in zijn hand dat hij van een ornament had geplukt:
“Voor jou, prinses.”
“Bedankt, jongen.
Olivier keek hen na, maar bewoog niet. Marianne veegde de restjes crème van haar gezicht en fluisterde:
“En jij doet niets?”
« Nee, mam. Voor het eerst in mijn leven weet ik dat hij gelijk heeft. »
Hij stond op en vertrok zonder een woord te zeggen.
