Die avond zaten Eliza en Kate met een glas wijn in een klein café in een rustige straat. Het warme licht, de achtergrondmuziek, het verre gelach – alles leek uit een andere wereld te komen.
« Wat nu? » vroeg Kate.
Iets nieuws. Iets beters. Misschien een andere stad. Een nieuwe start. Maar deze keer op mijn voorwaarden.
« Beloof me dat je erover schrijft. » Je bent ongelooflijk.
« Ik beloof het. » Misschien wordt het een toneelstuk… of een roman. Titel? « De dag dat ik mijn schoonmoeder knuffelde met een taart. »
Ze barstten beiden in luid lachen uit.
De volle maan verlichtte de straat. Een meisje in een trouwjurk, zonder sluier, liep met opgeheven hoofd. En niemand kon haar vertellen dat ze niets beters verdiende.
