Rillingen krijgen bij het horen van verontrustende muziek is een reactie die teruggaat tot onze voorouders. Oorspronkelijk had deze fysiologische reactie een heel specifieke functie: door de haren overeind te laten staan, konden we er imposanter uitzien in het aangezicht van gevaar, of beter warmte vasthouden in een koude omgeving . Tegenwoordig dient deze reactie geen essentieel doel meer , maar blijft ze verankerd in ons autonome zenuwstelsel , hetzelfde dat angst of opwinding veroorzaakt .
Maar waarom zou een melodie dan dezelfde reactie oproepen als dreigend gevaar? Het komt allemaal neer op een belangrijke structuur in onze hersenen: de hypothalamus . Deze laatste interpreteert bepaalde intense emoties als ingrijpende gebeurtenissen en geeft opdracht tot de afgifte van adrenaline . Als gevolg hiervan reageert ons lichaam met een golf van rillingen , zelfs als er geen reële dreiging is.
Als muziek de controle over de hersenen overneemt
Wanneer je naar een nummer luistert dat je raakt , herkent je brein niet alleen de noten en de tekst . Het activeert op complexe manieren en activeert meerdere hersengebieden tegelijkertijd :
- De auditieve cortex analyseert geluiden en hun subtiliteiten .
- De amygdala genereert een emotionele reactie op basis van uw herinneringen en ervaringen .
- De nucleus accumbens , het centrum van plezier en beloning , geeft dopamine af , het feelgoodhormoon .
Het is de wisselwerking tussen muziek en emotie die een nummer zo krachtig maakt. Hoe meer een nummer inspeelt op de afwisseling tussen spanning en ontspanning – bijvoorbeeld met een opbouw van intensiteit gevolgd door een harmonische ontknoping – hoe groter de kans dat het rillingen veroorzaakt.
Unieke hersenstructuur: Waarom krijgt niet iedereen kippenvel?
