Veertig meter diep, languit naast een verwrongen zwarte Harley, lag een man ter grootte van een beer. Zijn afgeknipte vest vertoonde een vervaagde plek, zijn borst was kletsnat van het bloed en zijn ademhaling haperde zwakjes.
Het kleine meisje aarzelde geen moment. Ze gleed op haar knieën de helling af, scheurde haar vestje uit en drukte beide kleine handjes tegen de grootste wond.
« Wacht even, » fluisterde ze hem toe alsof ze hem al haar hele leven kende. « Ik ga niet weg. Ze zeiden dat je twintig minuten nodig hebt. »
Helen belde met trillende handen de hulpdiensten. Ze bleef maar naar haar dochter kijken, verbijsterd door de kalme, gezaghebbende manier waarop het kind sprak, het hoofd van de man kantelde om zijn luchtwegen vrij te maken en met verrassende precisie druk uitoefende op zijn borstwond.
« Waar heb je dat geleerd? » vroeg Helen buiten adem.
Sophie keek niet op. « Van Isla, » mompelde ze. « Ze kwam gisteravond in mijn droom. Ze zei dat haar vader zou instorten en dat ik hem zou moeten helpen. »
De gewonde motorrijder was Jonas « Grizzly » Keller, die naar huis reed van een herdenkingsrit toen een pick-uptruck hem van de weg duwde. Hij had al te veel bloed verloren. Toch bleef Sophie steeds hetzelfde slaapliedje zingen, haar prinsessenjurk donkerrood met karmozijnrood.
Tegen de tijd dat de hulpdiensten arriveerden, had zich een kleine menigte verzameld. Een arts hurkte neer en probeerde Sophie opzij te krijgen.
“Schatje, laten wij het overnemen.”
