De ogen van de broers werden groot van ongeloof toen de ijzeren poort openzwaaide. Ze volgden Richard over de lange oprijlaan, langs verzorgde tuinen en glinsterende fonteinen. Het landhuis zelf leek wel uit een film te komen: witte stenen muren, glazen ramen die twee verdiepingen hoog waren.
Binnen werden de kinderen naar de keuken begeleid, waar het personeel dampende borden kip, aardappelpuree en groenten opdiende. Malik en Jamal verslonden het eten in een mum van tijd, zonder ook maar even adem te halen. Aaliyah bleef echter staan en keek toe hoe haar broers aten, totdat Richards stem hen overstemde.
« Zit. Eet. »
Ze aarzelde even, maar ging toen rustig zitten en prikte voorzichtig en dankbaar in haar eten.
Richard leunde tegen de marmeren toonbank en bestudeerde haar. « Je zei dat je zou schoonmaken? Prima. Begin morgenvroeg. Wees hier om zeven uur stipt. Als je te laat bent, ben je klaar. »
Aaliyah knikte snel, haar hart bonkte. Ze wist niet of dit een zegen of een valstrik was. Ze wist alleen dat haar broers vanavond vol naar bed gingen.
En dat was genoeg.
Mag ik je huis schoonmaken in ruil voor een bord eten? Mijn twee jongere broers hebben erg honger », smeekte het zwarte meisje de miljardair en het onverwachte einde… « Mag ik je huis schoonmaken? »
De volgende ochtend arriveerde Aaliyah voor zonsopgang bij het landhuis. Haar broers bleven thuis bij een buurman en beloofden zich te gedragen terwijl zij werkte. Ze droeg het schoonste shirt dat ze bezat, haar haar netjes in een staart, vastbesloten om te bewijzen dat ze het meende.
Richards hoofdhuishoudster, mevrouw Daniels, ontmoette haar bij de deur. Een strenge vrouw van in de zestig, die een wenkbrauw optrok toen ze de tiener zag. « Dus jij bent degene voor wie meneer Coleman heeft ingestaan. Verwacht geen speciale behandeling. Volg de instructies op. »
“Ja, mevrouw,” antwoordde Aaliyah vastberaden.
Haar eerste taak was het schrobben van de marmeren vloeren in de hal. Het landhuis was enorm – veel groter dan ze zich had voorgesteld – en elk hoekje leek al te glanzen. Maar ze werkte onvermoeibaar, op haar knieën, polijstend tot haar handen pijn deden. Mevrouw Daniels inspecteerde haar werk met scherpe ogen en corrigeerde af en toe haar vorm.
