Ethan draaide zich om naar Olivia en voelde een koude vastberadenheid in zijn borst. « Dit is onvergeeflijk, » zei hij, elk woord afgewogen, de definitieve beslissing die zich in zijn hoofd vastzette. « Ik wil dat je dit huis verlaat. »
Olivia’s ogen werden groot van paniek, ongeloof tekende zich af op haar gezicht. « Ethan, alsjeblieft, » smeekte ze, haar stem een mengeling van wanhoop en shock. « We kunnen dit verwerken. Het was een vergissing! »
Ethan schudde zijn hoofd, zijn uitdrukking verhardde. « Een jubileum vergeten is een fout, Olivia. Dit… dit is mishandeling. Tegen mijn moeder. Hier is geen weg terug. »
De stilte die volgde was zwaar, alleen onderbroken door het geluid van Margarets onregelmatige ademhaling. Ethans hart deed pijn, maar niet om Olivia – om het leven dat hij dacht dat ze hadden. Het besef was een bittere pil om te slikken; dat de vrouw van wie hij hield tot zulke schade in staat was.
Hij keek toe hoe Olivia, die nu de ernst van haar daden besefte, haar hoofd verslagen boog. Haar ooit zo trotse houding was nu gebogen, de enormiteit van wat ze had gedaan stortte op haar neer.
