terwijl hij probeerde de scène voor zich te verwerken. Het voelde alsof een mes zijn hart had doorboord en de structuur van het leven dat hij dacht te kennen had verscheurd. De vrouw met wie hij dromen had gedeeld, een leven had opgebouwd, was nu een vreemde – een vreemde die een grens had overschreden die nooit meer ongedaan kon worden gemaakt.
Zijn blik gleed terug naar zijn moeder. Margarets ogen, normaal gesproken gevuld met warmte en vriendelijkheid, waren nu vertroebeld door angst en pijn. De aanblik van haar kwetsbare toestand wekte een beschermend instinct diep in hem op, een instinct waarvan hij nooit had geweten dat het zo diep kon gaan. Zij was zijn rots in de branding geweest tijdens zijn jeugd, degene die zijn dromen had gekoesterd, zelfs toen de wereld hem tegen leek te staan. Er was geen wereld waarin hij zou toestaan dat ze zo behandeld werd.
Ethan hielp Margaret terug in haar rolstoel, zijn handen zacht maar vastberaden. « Mam, het is goed. Ik heb je, » fluisterde hij, zijn stem teder ondanks de woede die in hem opwelde. Margaret knikte, haar ogen dankbaar maar ook gepijnigd, een onuitgesproken begrip dat tussen hen beiden overging.
