De elegante glazen deuren van een chique winkelcentrum in Dallas gingen open en lieten een stroom zonlicht en een gestage stroom winkelend publiek binnen.

Het was een rustige doordeweekse middag. De ruimte zat vol met gezinnen, stellen en zakenmensen die de verzorgde gangen als hun persoonlijke catwalk gebruikten.

Onder hen was Jonathan Miller, een 39-jarige CEO van een succesvol technologie-investeringsbedrijf dat bekendstond om zijn maatpakken, scherpe humor en schaamteloze arrogantie. Vlak achter hem liep zijn vrouw Emily Miller, zeven maanden zwanger, met één hand zachtjes haar buik vasthoudend terwijl ze probeerde zijn snelle tempo bij te houden.

« Ja, lieverd. Ik zie je op de westelijke parkeerplaats. Maak je geen zorgen om haar, ze sleept me alleen maar mee. » Zijn blik richtte zich minachtend op Emily.

Emily verstijfde. Ze had al eerder fragmenten gehoord, gefluister en nachtelijke sms’jes, maar dit – dit was de bevestiging. De ‘zakelijke afspraken’ van haar man waren eigenlijk afspraakjes met zijn minnares.

« Jonathan, » zei ze zachtjes, terwijl ze probeerde kalm te blijven. « Kun je dat hier niet doen? »

Hij beëindigde het gesprek met een grijns, stopte zijn telefoon in zijn zak en draaide zich naar haar om. « Wat doen? Denk je dat je mijn leven kunt bepalen? Je zou dankbaar moeten zijn – je leeft van mijn succes. »

De woorden waren pijnlijk, maar Emily hield voet bij stuk. « Je vernedert me in het openbaar. Ik verdien respect. »

Een paar winkelende mensen vertraagden, ze voelden de spanning. Jonathans kaken spanden zich. Toen hief hij zijn hand op en sloeg haar in het gezicht. Emily deinsde achteruit, haar hand om haar wang geklemd, haar ogen wijd open van afgrijzen.

Om hen heen klonk gezucht. Een vrouw riep: « Bel de beveiliging! »