Het ziekenhuis barstte in shock uit. Artsen snelden binnen en noemden het niets minder dan een wonder. Na twee jaar stilte kon meneer Malhotra zijn ogen openen en zelfs spreken. Voor iedereen was het pure vreugde. Voor Ananya was het vreugde gemengd met angst. Ze kon nooit toegeven dat zijn ontwaking samenviel met haar impulsieve kus.
In haar rapport schreef ze simpelweg: « Patiënt vertoonde onverwachte tekenen van bewustzijn. » Maar de herinnering aan zijn blik die haar in de ogen keek, liet haar niet los.
Elke dag daarna, wanneer ze zijn kamer binnenkwam, voelde ze zijn blik haar volgen. Zijn stem was zwak, zijn geheugen wazig, maar zijn aanwezigheid was sterker dan ooit. En toen ze zich probeerde te verschuilen achter haar professionele taken, fluisterde hij op een middag:
« Jij was het eerste wat ik zag toen ik mijn ogen opende. Het voelde alsof iemand me terugriep. »
Ananya’s wangen gloeiden, maar ze dwong zichzelf tot een kalm antwoord: « Het waren de dokters en uw eigen kracht, meneer. » Maar zijn veelbetekenende blik sprak boekdelen.
Al snel verspreidde het nieuws van zijn herstel zich. Journalisten en familieleden verdrongen zich in het ziekenhuis, verlangend om de man te zien die ze dachten verloren te hebben. Onder hen was zijn oudste zoon, Rohan Malhotra – scherp, ambitieus en voorzichtig. Hij bedankte Ananya snel voor haar inzet, maar voegde er koeltjes aan toe:
