De elegante glazen deuren van een luxe winkelcentrum in Dallas schoven open, waardoor er een stroom zonlicht binnenkwam en een gestage stroom winkelende mensen binnenstroomde.
Het was een rustige middag doordeweeks en de ruimte zat vol met gezinnen, stellen en zakenlui die de elegante gangen als hun persoonlijke catwalk beschouwden.
Onder hen liep Jonathan Miller, de 39-jarige CEO van een succesvol technologie-investeringsbedrijf, bekend om zijn maatpakken, vlijmscherpe humor en compromisloze arrogantie. Vlak achter hem liep zijn vrouw Emily Miller, zeven maanden zwanger, die zachtjes haar buik met één arm vasthield terwijl ze probeerde hem bij te houden.
« Ja, lieverd. Ik zie je op de westelijke parkeerplaats. Maak je geen zorgen om haar – ze sleept me alleen maar mee. » Zijn blik gleed afwijzend naar Emily.
Emily verstijfde. Ze had al eerder flarden gehoord, gefluister en nachtelijke berichtjes, maar dit… dit bevestigde het. De « zakelijke afspraken » van haar man waren in werkelijkheid afspraakjes met zijn maîtresse.
« Jonathan, » zei ze zachtjes, terwijl ze probeerde kalm te blijven. « Kun je het hier niet doen? »
Hij beëindigde het gesprek met een grijns, stopte zijn telefoon terug in zijn zak en draaide zich naar haar om. « Wat? Denk je dat jij kunt bepalen hoe ik mijn leven leid? Je zou dankbaar moeten zijn – je leeft van mijn succes. »
