Ze deed de deur achter zich dicht, haar bewegingen verstijfd van een angst die duidelijk heel echt was. « Het is geen zenuwen. Het is moord. »
Het woord raakte me als een klap. « Wat zei je? »
« Colt is van plan je vanavond te vermoorden, » zei ze, terwijl de tranen over haar wangen stroomden. « Op het feest. Ik hoorde hem gisteravond aan de telefoon, terwijl hij de details uitwerkte. »
Ik sprong op van mijn stoel, mijn handen trilden plotseling. « Dat kan niet. Je hebt het over mijn zoon. »
« Hij zal misbruik maken van je pinda-allergie, » vervolgde ze, haar woorden kwamen er paniekerig uit. « Hij weet dat het je leven kan kosten. Hij heeft iemand geregeld die pindapoeder in je dessert doet. »
Mijn bloed stolde. Allergieën hebben me twee keer bijna het leven gekost: een keer als kind en twee jaar geleden, toen ik door een kruisbesmetting naar de spoedeisende hulp moest. Iedereen in mijn familie wist hoe ernstig deze allergie was.
« Stop, » zei ik, terwijl ik mijn hand opstak alsof ik haar woorden wilde afweren. « Je beschuldigt mijn zoon van poging tot moord. Mijn zoon, die over zes uur gaat trouwen. Wil je me vertellen dat hij me dood wil? »
Iris knikte bedroefd. « Ik wou dat ik ongelijk had, maar ik heb alles gehoord. Het plan, de betaling, de methode. »
Ik staarde haar aan, deze vrouw aan wie ik mijn bedrijf, en in zekere zin mijn leven, had toevertrouwd. Of ze was gek geworden, of de zoon van wie ik tweeëndertig jaar had gehouden en die ik had opgevoed, was een monster.
« Dat is onmogelijk, » zei ik uiteindelijk hees fluisterend. « Laat me het bewijs zien. »
Met trillende handen pakte Iris haar telefoon. Het eerste sms’je dat ze me liet zien, deed mijn bloed stollen. Vertel je vriend dat we weten waar je woont. Twee miljoen voor de trouwdag, anders verdwijnen jullie allebei.
Toen kwam er meer nieuws, een constante golf van angst. Colt was hen geld schuldig. Ze wisten van mijn levensverzekering. De trouwjurk zou prachtig staan in het rood.
« Drie weken lang, » zei Iris, terwijl ze in de stoel tegenover me neerplofte. « Zwarte auto’s achter me, vreemde mannen die me in de gaten hielden. Eindelijk heb ik Colt geconfronteerd. Hij stortte volledig in. »
Mijn maag kromp ineen. « Hoeveel? »
« Twee miljoen dollar. Het begon klein, op de universiteit. Toen werd het groter. Online gokken met hoge inzetten, sportweddenschappen. Hij had het twee jaar lang verborgen gehouden. »
Twee jaar. Twee jaar, terwijl ik zijn zakelijk inzicht prees, maakte hij in het geheim een einde aan zijn leven.
« Dit zijn geen casino’s in Las Vegas, Dante, » vervolgde Iris, haar stem verstikt door snikken. « Dit zijn gevaarlijke mensen. De deadline is vandaag. Twee miljoen voor middernacht, of we gaan allebei dood. »
« Waarom heeft hij me niet om hulp gevraagd? » vroeg ik, en de vraag voelde als een verse, open wond in mijn borst. « Ik had hem wel geholpen. »
« Omdat je hem tot de consequenties zou veroordelen, » zei ze, haar woorden een wrede, onmiskenbare waarheid. « Hij zou je liever doden dan teleurstellen. »
Deze woorden raakten mij als een fysieke klap.
« Ik heb het gisteravond opgenomen, » fluisterde ze. Ze speelde de opname af vanaf haar telefoon. De stem van mijn zoon, koud en berekenend, vulde de kamer.
« Knox? Morgen, bij het dessert. Je weet wat je moet doen. Het pindapoeder ligt verstopt onder de desserttafel. Strooi het over de taart van mijn vader. Tienduizend contant als het klaar is. »
Een andere stem, ruwer, onzekerder. « Wat als iemand het ziet? »
« Ze zullen het niet doen. Iedereen zal dronken zijn. Hij heeft een ernstige allergie. Het zal lijken op kruisbesmetting. »
De opname was afgelopen. Ik keek geschrokken op mijn telefoon.
« Knox Rivers, van de catering, » legde Iris uit. « Colt ontdekte dat hij ook gokschulden had. Tienduizend dollar betaalde hij voor zijn medewerking. »
Ik leunde achterover in mijn stoel, overweldigd door de last van verraad. Mijn zoon was van plan me te vermoorden op zijn eigen bruiloft.
« Erfenis, » zei ik met verdoofde stem. « Mijn levensverzekering, mijn bedrijf… dat zou in één keer tweeënhalf miljoen opleveren. Volledige controle over Blackwood Properties. Meer dan genoeg om mijn schulden af te betalen en te verdwijnen. »
Ik keek naar deze dappere, doodsbange vrouw die had kunnen ontsnappen, die zichzelf had kunnen redden, maar die ervoor koos mij te redden. « Waarom heb je hem niet verlaten? »
« Omdat je de meest dierbare persoon bent die ik ooit heb gehad, als een vader, » zei ze eenvoudig. « En sommige dingen zijn belangrijker dan liefde. »
De verwoestende waarheid nestelde zich als een steen in mijn borst. Mijn ideale zoon was een monster, en de vrouw die ik als mijn dochter beschouwde, was het enige wat tussen mij en de dood stond.
De stilte in de kamer tussen ons werd zwaar en zwaar door het verraad van Colt.
« We moeten hier weg, » zei Iris, terwijl ze abrupt opstond. « Hou alles af. Ren. Als we nu verdwijnen, laten ze ons misschien met rust. »
« Rennen? » Ik keek haar aan, mijn schrik begon plaats te maken voor koude, harde woede. « Rennen voor mijn eigen zoon? »
« Van een moordenaar, » corrigeerde ze hem, haar stem verhief zich van paniekerige energie. « Dante, hij is van plan je binnen een paar uur te vermoorden. We kunnen hier niet blijven zitten en dat laten gebeuren. »
Ik stond op en liep naar het raam, kijkend naar de voorbereidingen voor de bruiloft. De smetteloos witte tenten, de felgekleurde bloemstukken, de rijen lege stoelen – het zag er allemaal uit als een macaber decor voor een tragedie.
« Nee, » zei ik vastberaden, mijn stem laag en dreigend. « We rennen niet weg. »
« En dan? De politie bellen? »
