Mijn man Noah en ik zijn al lang geleden gescheiden. Hij is momenteel getrouwd met zijn nieuwe vrouw, Katie. We hebben een dochter, Lexie, dus we hebben nog steeds een goede band en proberen haar een vredig leven te bieden. Het komen en gaan van co-ouderschap met mijn ex-man was een vertrouwd patroon geworden: de ene week bij mij, dan weer een week bij hem. Tot mijn opluchting had Katie zich moeiteloos in het leven van onze dochter geïntegreerd. Hoewel er een steek van ongemak bleef, erkende ik haar aanzienlijke invloed op het welzijn van ons kind.
« Katie wordt een tweede moeder voor Lex, » zei Noah op een dag toen hij ons kleine meisje afzette. « Maar ze is geen vervangende moeder. »
Ik vond het prima. Ik had liever Katie, die van Noah en Lexie hield, in ons leven dan iemand die alleen maar om Noah gaf en niets met zijn familie te maken wilde hebben.
Hoe dan ook, toen vrijdag aanbrak en het einde van Lexie’s week met Noah markeerde, stond ik klaar om haar op te halen. Bij de voordeur bereidde ik me voor op de gebruikelijke beleefdheidsuitwisseling, waarbij Katie me vertelde over een van mijn recepten die ze had geprobeerd. Ik moet het haar nageven: Katie is een geweldige kok, en ze probeert af en toe mijn recepten te koken, zodat Lexie « thuis » kan eten als ze er is.
Begrijp me niet verkeerd, ik voel me nog steeds ongemakkelijk in de buurt van Katie en het is moeilijk om te wennen aan haar aanwezigheid in het leven van mijn dochter, maar we doen ons best om het Lexie zo gemakkelijk mogelijk te maken.
Terwijl ik diep in gedachten verzonken de veranda opliep, zag ik dat de deur op een kier stond en duwde hem verder open.
“Hallo?” riep ik.
Maar voordat ik nog iets kon zeggen, klonk er een doordringende schreeuw door het huis.
Lexie’s schreeuw. Ik wist het meteen.
Ik werd door paniek gegrepen en werd zonder erbij na te denken naar binnen geslingerd.
Nadat ik door het huis was gerend, stond ik in de keuken, waar Katie met een bezem boven mijn dochter uit torende.
« Lexie? » vroeg ik, onzeker over wat ik zag. « Wat is hier in vredesnaam aan de hand?! »
Mijn eerste reactie was om Katie aan te vallen en haar ervan te beschuldigen mijn kind iets aan te doen – het tafereel had zich vlak voor mijn ogen afgespeeld. Mijn dochter lag op de grond, alsof ze erheen was geslingerd, en haar stiefmoeder stond boven haar met een bezem in haar hand.
Maar zodra de woorden vorm kregen op mijn lippen, zag ik plotseling het geritsel van kleine voetjes in een hoek van de kamer.
« Het is een rat! » riep Katie uit, haar ogen gericht op de prullenbak. « Lexie, spring erop! »
Lexie sprong van de grond op een stoel.
« Mam! » riep Lexie. « Aan de slag! »
