‘Ik wil hier bij jou blijven,’ zei ze.
De drie jaar die ze op de rechtenfaculteit doorbracht, waren de beste jaren die we samen hadden gehad sinds ze een klein meisje was. In de weekenden kwam ze naar huis, vertelde me over haar colleges en vroeg mijn mening over de zaken die ze bestudeerde. Soms zaten we aan de keukentafel met onze wetboeken tussen ons in, en hadden we het gevoel dat we eindelijk allebei deden wat we moesten doen.
Ze heeft drie jaar vrijwilligerswerk gedaan bij een rechtsbijstandsorganisatie. Ze heeft vijf mensen geholpen om hun onterechte veroordeling ongedaan te maken. Ze gebruikte alles wat ik haar had geleerd, alles wat ze in de gevangenis had meegemaakt, alles wat Jordan haar had bijgebracht, om haar zaak op te bouwen.
We gingen samen naar al hun hoorzittingen over hun vrijlating. We zagen ze als vrije mannen de rechtbank verlaten. Sophie huilde elke keer. Ik hield haar hand vast en we zaten daar terwijl de rechtszaal om ons heen leegliep.
De diploma-uitreiking vond plaats op een zaterdag in mei. Ik zat in het publiek, gekleed in een jurk die ik speciaal voor de gelegenheid had gekocht, en keek toe hoe honderden studenten in zwarte toga’s plaatsnamen.
Sophie zat achterin. Ik kon haar nauwelijks zien vanaf waar ik zat, maar ik wist dat ze er was.
De decanen begonnen de namen voor te lezen. Een voor een liepen de studenten over het podium, namen hun diploma in ontvangst en verplaatsten hun kwastjes van rechts naar links.
Toen hoorde ik het.
“Sophie Fletcher, doctor in de rechten.”
Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik zag haar het podium oversteken, de decaan de hand schudden en haar diploma omhooghouden. Ze keek het publiek aan, vond mij en glimlachte.
Ik glimlachte terug, dwars door mijn tranen heen.
Na de ceremonie wachtte ik buiten terwijl families foto’s maakten en studenten elkaar omhelsden. Sophie liep door de menigte, met haar afstudeerhoed en toga in de hand en haar diploma.
