‘Hij is niet goed voor je,’ zei ik tegen haar.
‘Je kent hem niet,’ zei ze.
“Ik ken zijn type.”
Ze keek me aan alsof ik haar vijand was. ‘Je wilt niet dat ik gelukkig ben. Dat ben ik nooit geweest.’
Dit was ons laatste echte gesprek vóór mijn arrestatie.
Op het politiebureau moest ik wachten in een grijze kamer met tl-verlichting en plastic stoelen. De agent leidde Sophie geboeid naar buiten. Haar gezicht was rood van het huilen, haar haar was in de war en de mascara zat uitgesmeerd op haar wangen.
‘Oma,’ zei ze met een trillende stem. ‘Ik wist het niet. Ik zweer dat ik het niet wist.’
‘Zeg niets,’ zei ik tegen haar. ‘Totdat je een advocaat hebt.’
Maar ze bleef toch praten, woorden die ze niet kon tegenhouden.
“Brandon vroeg me om zijn auto naar een vriend te brengen,” zei ze. “Hij zei dat hij iets in de kofferbak moest leggen. ‘Gewoon een pakketje,’ zei hij. ‘Voor mijn werk.’ Ik vroeg niet wat erin zat. Dat had ik wel moeten vragen. Echt.”
De agent trok haar weg voordat ik kon reageren.
De rechercheur kwam twintig minuten later naar buiten. Een lange man met vermoeide ogen.
“Uw kleindochter werd aangehouden vanwege een kapot achterlicht,” zei hij. “Agenten vonden twee kilogram cocaïne in de kofferbak. Dat is een gesmokkelde hoeveelheid.”
Ik voelde een knoop in mijn maag.
‘Waar is Brandon Cole?’ vroeg hij, terwijl hij door zijn notitieboekje bladerde. ‘Die man? We hebben geen actueel adres van hem. Zijn telefoons zijn afgesloten. Het lijkt erop dat hij niet gevonden wil worden.’
Natuurlijk niet.
Sophie kreeg een advocaat toegewezen, Nancy Winters. Ik ontmoette haar drie dagen later bij de hoorzitting. Ze was jonger dan ik had verwacht en droeg een aktentas die te zwaar leek voor haar slanke schouders.
‘Uw kleindochter zou de schikking moeten accepteren,’ zei ze. We stonden in de gang van het gerechtsgebouw. Sophie was nog binnen met de rechter. ‘Als ze naar de rechter stapt en verliest, riskeert ze vijftien tot twintig jaar gevangenisstraf. De officier van justitie biedt twaalf jaar aan als ze schuld bekent.’
“Ze zegt dat ze niets van de drugs wist.”
Nancy keek me aan alsof ik naïef was. “Mevrouw Fletcher, de drugs zaten in de auto die ze bestuurde. Dat is bezit met de intentie om te verkopen. Haar verhaal over de vriend is precies wat elke verdachte zegt, want soms is het waar.”
