Ik was geen familie. Ik was een hulpbron, een portemonnee met een polsslag. En als ik deze keer toegaf, zou het niet bij een appartement blijven. De volgende keer zou het haar bedrijf zijn, haar vakanties, haar mislukkingen, mijn verantwoordelijkheid. Ze dachten dat ik, zoals altijd, zou toegeven. Maar ik had jarenlang gepland, ook al had ik het me niet gerealiseerd.
Die nacht lag ik wakker en staarde naar het plafond. Woede probeerde zich uit me te wurmen, maar ik hield me in. Woede was een rommeltje. Ik had controle nodig. Ik begreep wat er moest gebeuren. Geen gevecht, geen schreeuwpartij. Iets stillers, scherpers, een snee zo zuiver dat ze pas zouden merken dat ze bloedden als het te laat was. Dus verdween ik.
De eerste stap was stilte. Geen ruzies, geen uitleg, alleen afwezigheid. Ik veranderde mijn nummer, verhuisde naar een ander appartement aan de andere kant van de stad, blokkeerde ze op elke rekening, in elke uithoek van mijn leven. Mijn salaris ging naar een nieuwe bank. Mijn advocaat hielp me alles te herstructureren, zodat ze nooit meer een spoor van mij konden achterlaten.
Op mijn werk bleef ik lang doorwerken en bouwde ik allianties op. Ik stak mijn geld in investeringen waarvan ze het bestaan niet kenden. En terwijl zij dachten dat ik zat te mokken, bouwde ik een imperium op vanuit hun blinde vlekken. Twee maanden later ging Emma’s appartement niet door. Ze belde me wel vijftien keer op één dag. De berichten stapelden zich op. Waar ben je? Je bent me dit verschuldigd.
Geef je niets om familie? Ik antwoordde niet. Toen begon de echte paniek. Mijn ouders hadden leningen afgesloten om de kloof te overbruggen, ervan uitgaande dat ik zou ingrijpen. Ze hadden zich uitgesloofd en op mijn gehoorzaamheid gewed. Zonder mij barstten de scheuren open. Aankondigingen van executieverkoop, telefoontjes van schuldeisers.
