Het huis waar ze over me heersten, glipte uit hun handen. Emma verhuisde terug naar hun kelder, verbitterd en rusteloos. Mijn ouders worstelden zich, verdrinkend in de rotzooi die ze hadden gemaakt, en ik, ik bloeide op. Het gebeurde op een avond, drie maanden later. Ik kwam thuis en trof ze aan voor mijn nieuwe appartement. Ze zagen er ouder en kleiner uit.
Angst omsloot hen als kettingen. « Waarom? » vroeg mijn moeder met gebroken stem. « Waarom zou je ons dit aandoen? » Ik keek hen kalm aan, zoals een chirurg naar een patiënt kijkt voor de operatie. « Omdat je het nooit vroeg, je eiste het. Omdat je me nooit als familie zag, alleen als een oplossing. En omdat ik eindelijk besefte dat ik je niets verschuldigd ben.
Emma begon te huilen, woedend, vernederd. Mijn vaders gezicht werd bleek, het besef begon te dagen. Hun macht was verdwenen. Ik deed de deur langzaam en weloverwogen voor hun neus dicht. Ze bellen niet meer. Niet omdat ze niet willen, maar omdat ze eindelijk begrijpen dat er niets meer te halen valt. Ik leef nu rustig. Mijn leningen zijn weg, mijn spaargeld groeit, mijn tijd, eindelijk de mijne.
Soms denk ik terug aan die eettafel, de manier waarop ze me wegstuurden, de manier waarop Emma glimlachte alsof de wereld haar alles verschuldigd was. Ik glimlachte bijna ook. Want uiteindelijk schreeuwde ik niet, vocht ik niet, smeekte ik niet. Ik verdween. En de stilte maakte hen meer kapot dan woorden ooit zouden kunnen. Ze dachten dat ik hun vangnet was, maar ik sneed de touwen door.
