Ik word voor het eerst vader… op mijn 50e.
Het is een moment dat ik nooit zal vergeten. Deze momentopname, dit beeld bevroren in de tijd, vertelt het verhaal van een heel leven. Een leven vol wachten, pijn, hoop… en uiteindelijk licht.
Ik ben 50 jaar oud. Ik ben voor het eerst vader geworden. Als ik het hardop zeg, kan ik het bijna niet geloven. Ik heb er altijd van gedroomd om een kind te krijgen, maar het leven heeft het me niet zomaar gegeven. De jaren zijn voorbijgevlogen, net als de kansen. Er zijn wonden die nauwelijks geheeld zijn, koppels die uit elkaar zijn gegaan onder de druk van wachten, valse vreugde, stiltes aan tafel waar niemand meer over de toekomst durfde te praten.
Toen kwam ze. Deze buitengewone vrouw, mijn echtgenote, mijn rots in de branding. Ze zag in mij een uitgeputte, maar niet gebroken man. Ze geloofde in onze gezamenlijke droom, ze voerde onze strijd met een kracht die ik nooit zal kunnen evenaren. Samen doorstonden we de twijfels, de medische onderzoeken, het slechte nieuws, de vervlogen hoop, de slapeloze nachten waarin we ons afvroegen of we er wel goed aan deden door erin te blijven geloven.
