En vandaag is hij hier. Mijn zoon.
Ik houd hem in mijn armen, gewikkeld in dat kleine roze dekentje. Hij slaapt vredig, zich er niet van bewust dat zijn komst mijn wereld op zijn kop heeft gezet. Ik huil, ja. Niet omdat ik verdrietig ben… maar omdat ik overweldigd ben. Overweldigd door liefde, dankbaarheid, opgekropte pijn en die vreemde zekerheid dat, ook al leef ik misschien niet lang genoeg om zijn elke stap, zijn elke verjaardag te zien, ik er altijd zal zijn, in zijn hart, in zijn bloed.
Ik wil hem zoveel geven. Alles doorgeven. Maar ik weet dat de tijd tegen me is. Ik weet dat ik een « oudere » vader ben, zoals sommigen zouden zeggen. Ik weet dat ik hem misschien niet zie trouwen, of zelf vader word. Maar vandaag ben ik hier. Aanwezig. Heel. Liefdevol.
Ik vraag slechts één ding aan jullie die deze regels lezen: zegen mijn zoon. Stuur hem je liefste gedachten, je stille gebeden, je beste wensen. Bied hem in je gedachten een bescherming die ik hem misschien niet altijd zelf kan geven.
Ik ben eindelijk vader. En dat simpele woord vult mijn hart met een vrede die ik nooit eerder heb gekend.
