De volgende ochtend pakte ik mijn koffers.
Toen mevrouw Estela mij met de koffer zag, fronste ze:
« Waar denk je dat je heen gaat? »
Ik keek haar aan met ogen vol van alles wat mij was afgenomen.
« Ik neem een advocaat », antwoordde ik, zonder dat mijn stem trilde.
Ze werd bleek.
-Wat zeg je?
—Ik neem terug wat van mij is.
Clara is mijn dochter. En jij… dat wist je vanaf het begin.
💔 Laatste deel — « Ik was 10 jaar lang zijn dienaar, maar de dag dat mijn bloed het leven van zijn dochter redde, vroegen ze me eindelijk hoe ik heette. »
Op de dag van het jaarlijkse liefdadigheidsevenement van de familie Santamaría verzamelde de elite van de stad zich in de grote zaal van het landhuis. Rode lopers, obers in zwart-wit en orkesten die viool speelden, alsof alle pijn van de wereld buiten de vergulde muren niet bestond.
Ik was er. Maar niet als dienaar.
Maar dan wel als speciale gast.
Mijn naam stond op de poster van het evenement: “Eerbetoon aan de stille heldin: Ayomide Nwosu.”
Ja, voor het eerst was mijn naam daar. Uitgesproken. Gevierd. Herkend.
María Fernanda, het meisje dat ik met mijn bloed had gered, had alles in het geheim geregeld. Ze kwam me opzoeken nadat ze genezen was en omhelsde me alsof ik haar moeder was. Ze huilde, haar hart op de tong, en verontschuldigde zich voor mijn vergeving. Ze had mijn dossier gelezen, mijn verleden in Nigeria onderzocht en zelfs contact opgenomen met organisaties om me te helpen mijn status te regulariseren en mijn eigen steunpunt voor immigrantenvrouwen te openen.
En daar stond ik dan, gekleed in een prachtige traditionele Afrikaanse jurk, voor iedereen die mij al jaren had bekeken zonder mij te zien.
