Mevrouw Santamaría kwam op mij af, trillend en met vochtige ogen.
« Ayomide… » mompelde hij. « Het spijt me. Ik heb nooit de tijd genomen om je iets te vragen. Zelfs niet je naam. Je hebt me in één dag meer geleerd dan in al die jaren dat ik in dit landhuis heb doorgebracht. »
Ik knikte met een kleine glimlach. De wrok drukte niet langer op mijn borst.
‘Soms,’ zei ik zachtjes, ‘is er een transfusie van ziel, en niet alleen bloed, nodig om je ogen te openen.’
Ik had het applaus van het publiek niet verwacht. Ze moedigden me aan. Ze noemden me een inspiratiebron.
Maar wat me het meest raakte, was mijn zoon, Ayotunde, die me trots vanaf de eerste rij aankeek. Ik hoefde hem niet langer te verbergen. Hij was een deel van mij, een deel van het verhaal dat iedereen nu wilde weten.
Een paar maanden later richtte ik Casa Ayomide op, een opvangtehuis voor immigrantenvrouwen die, net als ik, met niets en veel pijn aankwamen.
Elke keer dat er iemand nieuw binnenkwam, stelde ik hem of haar de vraag die niemand mij in tien jaar had gesteld:
-Hoe heet je?
Omdat namen verhalen zijn.
En ik was niet langer onzichtbaar.
Het was Ayomide.
En uiteindelijk bestond ik ook.
