Ik was te ver weg om te horen wat. En plotseling veranderde haar hele gezicht. Ze lachte, een oprechte lach die haar ogen deed oplichten en haar een compleet ander persoon deed lijken. Even viel het masker af en zag ik wie Victoria werkelijk was, ondanks alle verwachtingen en verplichtingen.
Instinctief hief ik mijn camera en legde het moment vast. Victoria, midden in een lach, haar hand op Logans arm, beiden keken elkaar aan met een intimiteit en warmte die ik de hele dag niet tussen haar en Peter had gezien. Het duurde maar een fractie van een seconde en toen sneed Charles Reeds stem als een mes door het moment. Victoria, we zijn klaar voor de volgende opname. Het licht in haar ogen doofde onmiddellijk. Het masker gleed weer terug.
Ze nam afstand van Logan en keerde terug naar haar positie in de gezinsformatie. Maar ik had de waarheid gezien. Ik had die vastgelegd. Toen de ceremonie naderde, bevond ik me in een onmogelijke positie. Ik had een taak te vervullen. Deze bruiloft documenteren, de momenten vastleggen die het officiële verslag van deze verbintenis zouden worden.
Maar ik had ook bewijs dat de bruid wanhopig ongelukkig was, dat ze gedwongen werd tot een huwelijk dat ze niet wilde. De gasten begonnen plaats te nemen in de tuin waar de ceremonie zou plaatsvinden. Het was een adembenemende omgeving. Honderden witte stoelen in perfecte rijen opgesteld, een altaar versierd met duizenden witte bloemen, een strijkkwartet dat klassieke muziek speelde. Alles was perfect, elegant en kostbaar.
Ik positioneerde mezelf om de processie vast te leggen en controleerde mijn apparatuur nog een laatste keer. Over een half uur zou Victoria Reed door het gangpad lopen en Mrs. Peter Russell worden, en ik zou elk moment ervan vastleggen. Maar ik kon niet stoppen met denken aan die foto, het enige moment van oprecht geluk dat ik die dag had vastgelegd.
Het moment waarop Victoria zichzelf was, niet de rol die van haar verwacht werd. Ik nam een beslissing die tegen al mijn professionele instincten inging. Ik trof Victoria voor het eerst die dag alleen aan in de bruidssuite. Haar bruidsmeisjes waren hun plaatsen in gaan nemen voor de processie, en ze stond voor een grote spiegel, met een diepe droefheid naar haar spiegelbeeld starend.
« Victoria, » zei ik zachtjes, omdat ik haar niet wilde laten schrikken. Ze draaide zich om en even zag ik paniek in haar ogen. « Is het tijd? Zijn ze klaar voor me? » « Nog niet. Je hebt nog een paar minuten. » Ik zweeg even, wetende dat wat ik op het punt stond te doen mijn carrière zou kunnen beëindigen. Ik wilde je iets laten zien.
Ik opende de foto op het lcd-scherm van mijn camera, de foto waarop ze lachend met Logan stond. Haar adem stokte toen ze het zag. « Waarom laat je me dit zien? » fluisterde ze. « Omdat van alle foto’s die ik vandaag heb gemaakt, honderden, dit de enige is waarop je er echt gelukkig uitziet. » Tranen begonnen zich in haar ogen te vormen. « Je begrijpt het niet… deze bruiloft. Het gaat er niet om dat ik gelukkig ben.
Het gaat niet om wat ik wil. Het gaat om familieverplichtingen, zakelijke relaties, verwachtingen die er al zijn sinds ik een kind was. Maar wat wil jij, Victoria? Niet je vader, niet de maatschappij, niet de verwachtingen van je familie. Wat wil jij? Ze staarde een tijdje naar de foto en ik zag hoe er iets veranderde in haar uitdrukking.
Het was subtiel, maar ik herkende het. Het was dezelfde blik die ik op de foto had vastgelegd, het moment waarop haar ware zelf naar boven kwam. « Ik wil me zo voelen, » zei ze, terwijl ze het camerascherm aanraakte. « Ik wil zo lachen, mezelf zijn zonder excuses, mijn eigen pad kiezen. Waarom doe je dat dan niet? Omdat ik het niet kan. Omdat dit groter is dan ik. »
