Want mijn vader teleurstellen, deze verloving verbreken, afstand nemen van alles wat gepland is, het zou alles verwoesten of jou redden. Ze keek me verrast aan, alsof ze er nooit aan had gedacht. « Victoria, » zei ik zachtjes. « Ik heb meer dan 300 bruiloften gefotografeerd.
Ik heb echte liefde gezien en ik heb huwelijken uit verstand gezien. Ik heb bruiden gezien die nerveus, opgewonden, bang en overweldigd waren. Maar ik heb nog nooit een bruid gezien die eruitzag alsof ze naar haar eigen executie liep. « Zo voelt het, » fluisterde ze. « Doe het dan niet. Ik kan gewoon niet, ik kan gewoon niet níét komen opdagen. Er zijn 300 gasten. De ceremonie begint zo. Dus kom opdagen.
Loop door dat gangpad. Maar als de dominee vraagt of je Peter tot je man wilt nemen, vertel dan de waarheid. Ze staarde me aan alsof ik had voorgesteld dat ze vleugels zou krijgen en weg zou vliegen. Dat kan ik niet doen. Het schandaal, de schaamte, de gevolgen zullen tijdelijk zijn.
Maar trouwen met iemand van wie je niet houdt, een leven leiden dat niet van jou is, dat is permanent. Een klop op de deur onderbrak ons. Victoria, het was de stem van haar vader. Het is tijd. Ze keek me nog een keer aan, toen naar de foto op mijn camerascherm. Iets in haar uitdrukking verhardde, niet van berusting, maar van vastberadenheid. « Dank je, » zei ze zachtjes.
De processie begon precies volgens schema. De bruidsmeisjes liepen in perfecte formatie door het gangpad, gevolgd door het bloemenmeisje en de ringdrager. Het strijkkwartet zette de huwelijksmars in en 300 gasten stonden op. En toen verscheen Victoria achter in het gangpad, haar arm in die van haar vader, en ze zag er in alle opzichten uit als de perfecte societybruid.
Maar ik keek naar haar gezicht door mijn telelens en zag iets anders in haar uitdrukking, een vastberadenheid die er voorheen niet was. Ze liep langzaam door het gangpad, haar stappen afgemeten en weloverwogen. Charles Reed straalde van trots naast haar en knikte naar belangrijke gasten die voorbijliepen.
Peter stond met een zelfverzekerde glimlach bij het altaar. Toen ze bij het altaar aankwamen, tilde Charles Reed de sluier van zijn dochter op en kuste haar op de wang. « Ik ben trots op je, » fluisterde hij zo hard dat mijn microfoon het oppikte. « Ik weet het, vader, maar ik ga nu mijn eigen keuzes maken. » Hij keek verward, maar deed een stap achteruit om plaats te nemen toen Victoria zich bij Peter aan het altaar voegde.
De dominee, een vooraanstaand man die waarschijnlijk tientallen burgerlijke huwelijken heeft voltrokken, opende de ceremonie met de traditionele woorden: « Geliefden, wij zijn hier vandaag bijeen om getuige te zijn van de verbintenis van Victoria Reed en Peter Russell in het huwelijk. » Ik bleef fotograferen, maar mijn hart bonsde in mijn keel.
Ik had geen idee wat Victoria ging doen, maar ik zag de spanning in haar houding, de manier waarop haar handen licht trilden terwijl ze haar boeket vasthield. De ceremonie verliep normaal, met het voorlezen en de uitwisseling van de ringen. Peters geloften waren gepolijst en gepast, en spraken over partnerschap, gedeelde waarden en het bouwen aan een gezamenlijke toekomst.
Toen Victoria aan de beurt was, sprak ze over toewijding, familie en plicht. Woorden die mooi klonken, maar hol aanvoelden. En toen kwam het moment van de waarheid. Peter, zei de dominee, neem je Victoria tot je wettige vrouw, om te hebben en te onderhouden, in ziekte en gezondheid, in voor- en tegenspoed, in voor- en tegenspoed? Tot de dood jullie scheidt. Ik wel, zei Peter vol vertrouwen.
