Een bezoek dat uitgroeide tot een nachtmerrie
Het was meer dan een jaar geleden dat ik Minto, de hond van mijn oom Ferenc, voor het laatst had gezien. Destijds zat hij vol energie – hij sprong, kwispelde met zijn staart en toonde me genegenheid. Maar deze keer brak de aanblik mijn hart.
Zijn ribben staken door zijn huid. Zijn ogen waren korstachtig. Zijn poot trilde toen hij probeerde te staan. Hij zat tot aan zijn enkels vastgeketend in de modder, te zwak om zelfs maar te blaffen.
Toen ik mijn oom vroeg of hij hem te eten gaf, glimlachte hij slechts scheef. « Hij krijgt restjes, » zei hij nonchalant, terwijl hij de pot alcohol omhoog hield alsof het een toost was.
Op slot
Ik kon het niet verdragen. Ik opende het hek om bij Minto te kijken, in de hoop op zijn minst zijn ketting los te maken of zijn ogen af te vegen. Toen hoorde ik een klik. Het slot klikte achter me dicht.
« Als je hem zo graag wilt, » zei Ferenc koud, « blijf dan bij hem. »
Ik stond verlamd toen hij thuiskwam en mij opgesloten achterliet in de ren met de uitgehongerde hond. Maar toen ik naar Minto keek, zag ik geen gevaar – alleen maar lijden. Ik viel op mijn knieën en fluisterde: « Ik ben hier. We redden het wel. »
De Nacht Door
De temperatuur daalde toen de zon onderging. Ik had geen telefoon, geen uitweg en kilometers ver geen hulp. Minto rilde, dus trok ik mijn jas uit en sloeg die om hem heen. Hij likte één keer mijn hand – zwak, maar vol vertrouwen. Dat was genoeg om me op de been te houden.
Ik lag de hele nacht wakker en hield hem vast terwijl hij hoestte en jankte. De volgende ochtend wist ik dat ik ons daar weg moest halen.
Bevrijding
Ik zocht elke hoek en kier van het hek af tot ik een roestig paneel vond dat aan de onderkant naar buiten was gebogen. Ik schopte en trok urenlang tot het metaal het begaf. Ik wurmde me erdoorheen, schraapte mijn zij en ging toen terug naar Minto.
Hij was licht – veel te licht voor een hond van zijn formaat. Ik droeg hem in mijn armen, langs het afgesloten hek, door de lege tuin, rechtstreeks het huis in. Mijn telefoon lag nog op het aanrecht. Ik stuurde één berichtje: « Bel de politie. Ferenc heeft me met de hond opgesloten. Ik haal hem eruit. »
Oog in oog
