Mijn naam is mevrouw Margaret en ik ben begin zestig. Sinds mijn man tien jaar geleden overleed, woon ik alleen in een klein stadje in Kansas.
Mijn grootste trots is mijn dochter Helen. Ze is slim, elegant en getrouwd met Daniel, een attente en meelevende man. Het nieuws dat Helen zwanger was, vervulde mijn hart met geluk. Elke dag bad ik voor een voorspoedige bevalling.
Om de zorg voor mijn kleindochter te kunnen verzorgen, pakte ik mijn spullen in en verhuisde van het platteland naar hun huis in de buitenwijken van Dallas, waar ze uiteindelijk beviel van Nora. Tijdens die eerste, onbetaalbare maanden van Nora’s leven werd hun kleine, bescheiden huis al snel mijn thuis.
In het begin voelde het leven eenvoudig. Ik kookte het ontbijt, deed de was, terwijl Daniel lange dagen maakte, maar altijd terugkwam om Helen met de baby te helpen. Helens gezondheid was nog steeds broos en haar melk droogde al snel op, waardoor de kleine Nora afhankelijk was van flesvoeding. Ik zag haar kleine oogjes naar me knipperen en voelde zowel vreugde als bezorgdheid. Maar slechts een paar weken na mijn aankomst begon er iets vreemds te gebeuren.
Elke nacht, rond twee of drie uur ‘s nachts, hoorde ik het zwakke geluid van de koelkastdeur die krakend openging.
Ik dacht eerst dat het een muis was, of misschien iets wat door de wind rammelde.
Langzaam maar zeker besefte ik dat er iemand in de keuken was. Toen ik op een avond naar buiten glipte, zag ik Daniel in het donker in de koelkast zoeken. In plaats van terug naar bed te gaan, pakte hij iets en sloop stiekem het balkon op. Hij bleef daar urenlang staan.
Aanvankelijk dacht ik dat hij op dit late uur gewoon honger had. Maar toen – waarom stiekem? In plaats van in de keuken te eten, waarom niet buiten op het balkon? Mijn hart begon te bonzen. Daniel had altijd respect voor Helen getoond, maar was er iets dat hij verborgen hield? Waren er financiële problemen? Of erger? Ik kon het niet verdragen om Helen te zien lijden, omdat ze nog steeds beter werd. Dus koos ik ervoor om waakzaam te zijn.
