De volgende nacht deed ik alsof ik sliep, maar hield mijn oren scherp. En jawel hoor, vlak voor zonsopgang ging de koelkast open. Ik sloop op mijn tenen naar buiten en gluurde door de kier van de deur. Tot mijn verbazing hield Daniel het flesje flesvoeding van baby Nora vast.
Hij droeg het naar het balkon, ging zitten, mengde een kleine hoeveelheid met water en dronk het langzaam op. Mijn borstkas kromp ineen. Een dertigjarige man die midden in de nacht stiekem zijn eigen babyvoeding dronk?
Vanaf dat moment lette ik goed op. Elke nacht herhaalde zich hetzelfde ritueel.
Daniel nam een klein kopje flesvoeding, nam er langzaam een slokje van en staarde naar de lucht alsof hij in gedachten verzonken was. Op een avond hoorde ik hem zelfs zachtjes fluisteren – woorden die ik niet helemaal kon verstaan.
Mijn vermoedens werden sterker. Was hij zo arm dat hij de melk van zijn kind stal om te overleven? Of was er iets emotioneel gebroken in hem? Ik durfde hem niet te beschuldigen, maar ik wist dat ik de waarheid moest achterhalen.
Op een middag, toen Daniel aan het werk was en Helen een dutje deed, glipte ik naar het balkon. In een verborgen hoekje onder een potplant vond ik een oud metalen blikje. Daarin zaten een paar goudkleurige foto’s, een handgeschreven brief en een klein zilveren armbandje. De foto’s waren van een zachtaardige vrouw van ongeveer mijn leeftijd, die een pasgeboren baby vasthield met een jongetje van een jaar of zes ernaast – het jongetje was onmiskenbaar Daniel.
