Geschokte vrouw op zolder | Bron: Midjourney
Ze keek weg. « Misschien is het zo beter. Misschien helpt het haar om het gevoel te hebben dat ze er nog is. »
Ik voelde mijn hoofd tollen terwijl ik achteruit de kamer uitliep en de deur achter me dichtdeed. Het overtrof alles wat ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik ging meteen naar beneden en trof Ben in de woonkamer aan. Zijn gezicht stond meteen vol bezorgdheid toen hij mij zag.
“Nou,” fluisterde ik, terwijl ik mezelf nauwelijks kon inhouden. “Waarom heb je me niets over Emily verteld?”
Hij werd bleek en keek weg. “Brenda, ik…”
Een verbaasde man kijkt naar iemand | Bron: Midjourney
« Besef je wel wat ze gedaan heeft? Lucas denkt… hij denkt dat ze zijn echte moeder is! »
Bens gezicht betrok en hij zakte achterover in de bank, met zijn hoofd in zijn handen. Ik wist niet dat het zo erg was geworden. Ik dacht… ik dacht dat het beter zou zijn om haar hier te houden, uit het zicht. Ik kon haar niet alleen laten. Ze is mijn zus. En na de dood van Irene was Emily niet meer dezelfde. Ze weigerde alle hulp.
Ik ging naast hem zitten en pakte zijn hand. « Maar ze brengt Lucas in de war, Ben. Hij is nog maar een kind. Hij begrijpt het niet. »
Een vrouw die er vriendelijk en bezorgd uitziet | Bron: Midjourney
Ben zuchtte en knikte langzaam. « Je hebt gelijk. Het is niet eerlijk tegenover Lucas, en ook niet tegenover jou. We kunnen niet blijven doen alsof alles goed is. »
Na een paar ogenblikken fluisterde ik: « Ik denk dat we een camera moeten neerzetten, gewoon om te kijken of ze echt haar kamer heeft verlaten. Voor de zekerheid. »
Ben aarzelde, maar ging uiteindelijk toch akkoord. Die nacht plaatsten we een kleine verborgen camera voor Emily’s deur.
De volgende avond, nadat Lucas naar bed was gegaan, zaten wij op onze kamer naar de beelden te kijken. Urenlang gebeurde er niets. Toen, net na middernacht, zagen we zijn deur krakend opengaan.
Een grijstintenfoto van een open zolderdeur | Bron: Midjourney
Emily liep de gang in, haar haar losjes om haar gezicht, en bleef daar staan, starend naar de slaapkamerdeur van Lucas.
Toen verscheen Lucas, wreef in zijn ogen en liep naar haar toe. Zelfs op het korrelige scherm kon ik zijn kleine handje naar haar zien. Ze knielde neer en fluisterde iets tegen hem, haar hand op zijn schouder. Ik kon de woorden niet horen, maar ik zag dat Lucas knikte en iets zei als antwoord, terwijl hij haar met dezelfde oprechte blik aankeek.
Een jonge jongen staat in zijn kamer | Bron: Midjourney
Ik voelde een golf van woede en verdriet die ik niet kon beheersen. « Ze… ze voedde haar verbeelding, Ben. Het is niet gezond. »
Ben staarde naar het scherm, zijn gezicht vertrokken en moe. « Ik weet het… Het is te ver gegaan. We kunnen haar dit niet langer laten doen. »
De volgende ochtend ging Ben bij Lucas zitten en legde hem alles op een eenvoudige manier uit. Hij vertelde haar dat haar tante Emily ziek was, dat haar ziekte er soms voor zorgde dat ze zich op manieren gedroeg die mensen in verwarring brachten en dat haar echte moeder niet meer terug zou komen.
Een vader spreekt met zijn jonge zoon | Bron: Midjourney.
