“Mijn echte moeder woont hier nog steeds,” fluisterde mijn stiefzoon op een avond. Ik lachte erom, totdat ik vreemde dingen rondom ons huis begon op te merken.
Toen ik met Ben trouwde, dacht ik dat ik begreep wat het betekende om het leven van een weduwnaar te betreden. Hij was zo gehecht aan zijn overleden vrouw Irene dat hij hun zevenjarige zoon Lucas in zijn eentje opvoedde.
Een gelukkig vader-zoonduo | Bron: Midjourney
Een gelukkig vader-zoonduo | Bron: Midjourney
Ik had respect voor de diepe liefde die hij nog steeds voor haar voelde, wetende dat die liefde verbonden was met de herinnering aan zijn eerste liefde en de moeder van Lucas. Ik was er niet om haar te vervangen, maar om voor ons allemaal een nieuw hoofdstuk te beginnen.
De eerste paar maanden als gezin verliepen zoals ik had gehoopt. Lucas heette mij hartelijk welkom, zonder de aarzeling die ik had gevreesd. Ik heb uren met hem gespeeld, hem zijn favoriete verhaaltjes voor het slapengaan voorgelezen en hem geholpen met zijn huiswerk.
Een vrouw helpt een jonge jongen met zijn huiswerk | Bron: Midjourney
Een vrouw helpt een jonge jongen met zijn huiswerk | Bron: Midjourney
Ik heb zelfs geleerd hoe ik zijn favoriete macaroni met kaas precies zo kan maken als hij het lekker vindt: met kaas en broodkruimels erbovenop.
Op een dag begon Lucas mij ‘mama’ te noemen, en iedere keer keken Ben en ik elkaar in de ogen en glimlachten we trots. Ik had het gevoel dat alles perfect op zijn plek viel.
Op een avond, na een gezellige avond, stopte ik Lucas in bed. Opeens keek hij naar mij op, zijn ogen wijd open en ernstig. “Weet je, mijn echte moeder woont hier nog steeds,” fluisterde hij.
Een jonge jongen die ‘s nachts in zijn bed ligt | Bron: Midjourney
Een jonge jongen die ‘s nachts in zijn bed ligt | Bron: Midjourney
Ik grinnikte zachtjes en streek met mijn vingers door zijn haar. “Oh, mijn liefste, je moeder zal altijd bij je zijn, in je hart.”
Maar Lucas schudde zijn hoofd en kneep zo hard in mijn hand dat mijn hart een sprongetje maakte. « Nee, ze is hier. In huis. Ik zie haar soms. »
Er liep een rilling over mijn nek. Ik forceerde een glimlach en wuifde het weg alsof het de fantasie van een kind was die op hol sloeg. « Het is maar een droom, lieverd. Slaap maar. »
Een vrouw forceert een glimlach terwijl ze ‘s avonds in bed zit | Bron: Midjourney
Een vrouw forceert een glimlach terwijl ze ‘s avonds in bed zit | Bron: Midjourney
Lucas voelde zich op zijn gemak, maar ik voelde me ongemakkelijk. Ik verwierp het idee, omdat ik dacht dat hij zich gewoon moest aanpassen aan een nieuw gezin, een nieuw normaal. Maar naarmate de dagen verstreken, begonnen kleine dingen in en om het huis mij van mijn stuk te brengen.
Om te beginnen zou ik het speelgoed van Lucas opruimen, zodat ik het later precies terug kon vinden waar ik het had gevonden. Niet één of twee keer, maar steeds opnieuw.
Close-up van speelgoedblokken verspreid over de vloer | Bron: Pexels
Close-up van speelgoedblokken verspreid over de vloer | Bron: Pexels
En de keukenkastjes – die heb ik naar eigen inzicht herschikt, maar de volgende ochtend stonden de spullen weer op hun plek, alsof iemand mijn invloed op het huis ongedaan wilde maken. Het was verontrustend, maar ik zei tegen mezelf dat het gewoon mijn geest was die me voor de gek hield.
Toen zag ik op een avond iets wat ik niet kon verklaren. Ik had de foto van Irene uit de woonkamer gehaald en naar een discretere plank in de gang verplaatst. Maar toen ik de volgende dag naar beneden kwam, lag het er nog steeds, perfect afgestoft, alsof iemand het net had schoongemaakt.
Een fotolijstje met daarin een foto van een vrouw | Bron: Midjourney
Een fotolijstje met daarin een foto van een vrouw | Bron: Midjourney
Ik haalde diep adem en besloot het met Ben te bespreken. “Verplaats je spullen in huis?” Ik vroeg het op een avond, terwijl we net klaar waren met eten, terwijl ik probeerde zo nonchalant mogelijk te klinken.
Ben keek op en glimlachte alsof ik een flauwe grap had verteld. « Nee, Brenda, waarom zou ik? Ik denk dat je je dingen verbeeldt. »
Hij lachte, maar er was iets in zijn ogen: een vleugje verlegenheid of misschien wel terughoudendheid. Ik kon het niet plaatsen, maar ik voelde een onzichtbare muur tussen ons.
Een man lacht om zijn ongemak te verbergen | Bron: Midjourney
Een man lacht om zijn ongemak te verbergen | Bron: Midjourney
Een paar avonden later zaten Lucas en ik op de vloer van de woonkamer aan een puzzel te werken. Hij was geconcentreerd en legde de munten met zijn tongetje uitgestoken in de concentratie. Toen keek hij me plotseling aan, zijn ogen wijd open en oprecht.
“Mama zegt dat je niet aan haar spullen mag komen.”
Mijn hart sloeg een slag over. « Wat bedoel je, lieverd? » Ik vroeg, terwijl ik probeerde mijn stem beheerst te houden en naar de gang keek.
Een verbijsterde vrouw | Bron: Midjourney
Een verbijsterde vrouw | Bron: Midjourney
Lucas boog zich naar me toe en begon zachtjes te praten. « Mijn echte moeder. Ze vindt het niet leuk als je haar spullen verplaatst, » fluisterde hij, terwijl hij over zijn schouder keek, alsof hij verwachtte dat iemand naar ons keek.
Ik bleef daar als aan de grond genageld staan en probeerde te begrijpen wat hij zei.
Hij keek me zo serieus aan, alsof hij een geheim deelde dat hij eigenlijk niet mocht onthullen. Ik forceerde een glimlach, knikte en kneep zachtjes in zijn hand. « Het is goed, Lucas. Je hoeft je geen zorgen te maken. Laten we onze puzzel afmaken, oké? »
Close-up van een kind dat een puzzel maakt | Bron: Pexels
Close-up van een kind dat een puzzel maakt | Bron: Pexels
Maar die nacht, terwijl Ben en ik in bed lagen, raasden mijn gedachten door mijn hoofd. Ik probeerde mezelf wijs te maken dat het gewoon de overactieve fantasie van een kind was. Maar iedere keer dat ik mijn ogen sloot, hoorde ik de woorden van Lucas en zag ik hoe hij nerveus de gang doorkeek.
Toen Ben eindelijk in slaap viel, stond ik stilletjes op en ging naar de zolder. Ik wist dat Ben daarboven een doos vol oude spullen van Irene bewaarde. Misschien als ik ze kon zien en meer over haar te weten kon komen, zou het me helpen begrijpen waarom Lucas zich zo gedroeg.
Close-up van een metalen doos | Bron: Pexels
Close-up van een metalen doos | Bron: Pexels
Ik beklom de krakende trap en mijn zaklamp scheen door de duisternis. Uiteindelijk vond ik de doos, verstopt in een hoekje. Stoffig maar goed onderhouden.
Het deksel was zwaarder dan ik had verwacht, alsof het herinneringen van jaren in zich had opgenomen. Ik haalde het eruit en vond oude foto’s, brieven die ze aan Ben had geschreven en haar trouwring, zorgvuldig verpakt in vloeipapier. Het was allemaal zo persoonlijk en ik voelde me er vreemd schuldig over.
Een trouwring gewikkeld in een tissue op een oude houten tafel | Bron: Midjourney
Een trouwring gewikkeld in een tissue op een oude houten tafel | Bron: Midjourney
Maar er was nog iets anders. Sommige voorwerpen leken onlangs verplaatst te zijn, alsof ze onlangs waren aangeraakt. Toen zag ik het: een klein deurtje in de hoek, half verborgen achter een stapel dozen.
Ik verstijfde en tuurde naar de deur. Ik was al een paar keer op zolder geweest, maar ik had haar nog nooit opgemerkt. Langzaam schoof ik de dozen opzij en draaide aan de oude, verkleurde knop. Het klikte en er verscheen een smalle kamer, zwak verlicht door een klein raam.
Een smalle kamer, zwak verlicht door een klein raam op zolder | Bron: Midjourney
Een smalle kamer, zwak verlicht door een klein raam op zolder | Bron: Midjourney
En daar, zittend op een tweepersoonsbed, bedekt met dekens, zat een vrouw die ik meteen herkende van de foto’s. Ze keek op en zette grote ogen op.
Ik deed een stap achteruit, verrast, en stamelde: « Jij… Jij bent Emily, de zus van Ben, toch? »
Emily’s uitdrukking veranderde van verrast naar iets anders: een stille, griezelige kalmte. « Het spijt me. Je had er niet op deze manier achter moeten komen. »
Ik kon mijn ogen niet geloven. « Waarom heeft Ben het me niet verteld? Waarom ben je hier? »
Vrouw verdoofd op zolder | Bron: Midjourney
Vrouw verdoofd op zolder | Bron: Midjourney
Ze keek naar beneden en streek over de rand van haar deken. Ben wilde niet dat je het wist. Hij dacht dat je zou weggaan als je erachter kwam… als je me zo zag. Ik ben hier al… drie jaar.
“Drie jaar?” Ik vond het moeilijk om te begrijpen. “Heb je je hier al die tijd verstopt?”
Emily knikte langzaam, haar blik was afwezig. « Ik ga niet… veel uit. Ik blijf liever hier. Maar soms word ik onrustig. En Lucas… ik praat soms met hem. Hij is zo’n aardige jongen. »
Een vrouw zit op zolder en kijkt naar iemand | Bron: Midjourney
Een vrouw zit op zolder en kijkt naar iemand | Bron: Midjourney
Ik kreeg een rilling. « Emily, wat zeg je tegen hem? Hij denkt dat zijn moeder er nog is. Hij zei dat ze het niet leuk vindt als ik dingen verplaats. »
Emily’s gezicht verzachtte, maar er was een zweem van verontrusting in haar ogen. Ik vertelde hem soms verhalen. Over zijn moeder. Hij mist haar. Ik denk dat het hem troost geeft te weten dat ze er nog steeds is…
« Maar hij denkt dat jij haar bent. Lucas denkt dat jij zijn echte moeder bent, » zei ik met gebroken stem.
