“Je bent een crimineel,” zei Walter onomwonden. “Je hoort niet in de financiële wereld te werken. Je hoort bij een kentekenpers.”
“Ik teken dit niet,” zei Brent, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. “Je bluft. Je stuurt Diane niet naar de gevangenis. Als je mij aangeeft, gaat zij er ook aan. Zij is degene die de codes heeft ingevoerd.”
Hij keek naar Diane. Zijn mond vertrok in een grimas. “Oké, Diane. Je laat je niet boeien. Je zegt dat ze naar de hel kunnen lopen? Als ik ten onder ga, neem ik je mee.”
Het was een gok. Een wanhopige, wrede gok. Hij gokte op Dians lafheid. Hij gokte erop dat haar angst voor publieke schande sterker was dan haar liefde voor mij.
Even bleef Diane gewoon zitten. Ze keek naar Brent, haar schoonzoon die ze verafgoodde, de man voor wie ze de wet had overtreden om indruk op hem te maken. Toen keek ze naar mij. Ze keek naar de goedkope blouse die ik droeg. Ze keek naar de donkere kringen onder mijn ogen. Ze keek naar de dochter die ze had opgeofferd voor Kelseys geluk.
‘Je hebt gelijk, Brent,’ zei Diane zachtjes. ‘Ik ben bang voor handboeien.’
Brent glimlachte triomfantelijk. “Zie je wel, ik zei het toch,” maar Diane vervolgde, haar stem steeds krachtiger wordend. “Ik ben banger om Tessa te verliezen.”
Ze greep in haar tas en haalde haar persoonlijke iPhone tevoorschijn. Ze ontgrendelde het toestel.
“Avery,” zei Diane, “ik stuur je elke e-mail die Brent me ooit heeft gestuurd. Elk sms’je waarin hij me aanraadde een prepaid telefoon te kopen, elke instructie over hoe je een handtekening kunt traceren.”
Nee, Brent sprong naar voren.
‘Blijf uit de buurt,’ gromde Walter, terwijl hij tussen hen in stapte.
Diane veegde met haar duimen over het scherm. “En hier is een wegwerptelefoon,” zei ze, terwijl ze een goedkope plastic klaptelefoon uit een binnenvak van haar tas haalde. Ze schoof hem over de tafel naar Avery. Hij was nog steeds actief. De sms-geschiedenis van haar bank stond er nog op.
Ze keek Brent aan. “Ik ben klaar met jou beschermen. Ik ben klaar met je imago beschermen. Als ik naar de gevangenis moet om Tessa van jou weg te houden, dan doe ik dat.”
Brent staarde naar de telefoon die op tafel lag. Het was onweerlegbaar bewijs dat Diane als getuige in de zaak zou optreden en de apparatuur zou leveren. Zijn invloed was verdwenen. Hij stond er helemaal alleen voor.
“Jij,” stamelde Brent. “Jij verrader.”
“Onderteken dit document, Brent,” zei Avery, terwijl hij de dop van zijn pen haalde en hem een schuldbekentenis aanbood. “Als je tekent, kunnen we de aanklagers een lagere gevangenisstraf aanbevelen, op voorwaarde dat je schadevergoeding betaalt. Als je niet tekent, beloof ik je dat het mijn levenslange doel zal zijn om je de maximale straf te zien uitzitten.”
Brent keek naar het papier. Hij keek naar Kelsey, die hem met pure walging aanstaarde. Hij keek naar Walter, die eruitzag alsof hij hem elk moment kon slaan. Hij greep naar een pen. Zijn hand trilde zo erg dat hij hem nauwelijks vast kon houden. Hij zette zijn handtekening. Het was een slordig, onregelmatig handschrift.
En een kwijting, zei Avery, terwijl hij het tweede document overhandigde. Hiermee wordt Tessa Scott ontheven van alle claims, aansprakelijkheden en verplichtingen met betrekking tot BKM Logistics.
Brent heeft het ook ondertekend.
Goed. Avery zei dat hij de papieren meteen verscheurde, alsof hij bang was dat ze de tafel zouden besmetten. Ik dien ze vanavond in bij de juridische afdeling van de bank. De schuld is officieel als fraude aangemerkt. De aansprakelijkheid van derden is erkend. Tessa, je bent vrij. Je kredietgeschiedenis wordt binnen 30 dagen gewist.
Ik haalde opgelucht adem, een adem die ik al drie jaar leek te hebben ingehouden. Mijn knieën werden slap en ik moest me aan de rand van de tafel vastgrijpen om mijn evenwicht te bewaren. Het was voorbij. Het onzichtbare gewicht dat op mijn borst had gedrukt, was verdwenen.
‘Ga weg,’ zei Walter tegen Brent. ‘Maar Brent keek naar Kelsey.’
Kelsey, schat, we moeten naar huis.
