Een auto claxonneerde. Brian stak zijn hoofd uit het raam en tikte ongeduldig op zijn horloge. Hij stapte niet uit. Hij zwaaide niet eens. Emily gaf Sophia een snelle, oppervlakkige kus op de wang en haastte zich weg. Ik omhelsde mijn nichtje, haar kleine lichaam stijf en onbuigzaam in mijn armen. Er was iets diep, verontrustend mis.
De eerste volle dag was een aaneenschakeling van stille, verontrustende puzzels. Ik maakte Sophia haar favoriete bosbessenpannenkoekjes voor het ontbijt. De zoete, vertrouwde geur vulde mijn kleine keuken, een geur van gelukkige herinneringen. Maar toen ik het dampende bord voor haar neerzette, staarde ze er alleen maar naar, haar handen perfect op haar knieën.
“Melk of sinaasappelsap?” vroeg ik opgewekt.
Ze keek op, haar uitdrukking was bezorgd. « Mag ik… kiezen? »
De vraag was zo bizar dat ik er even van schrok. « Natuurlijk, lieverd. Kies maar wat je wilt. »
« Melk, alstublieft, » fluisterde ze, alsof ze bang was de verkeerde beslissing te nemen. Ze hield haar vork vast, maar maakte geen aanstalten om te eten.
« Wat is er mis? Zien ze er niet goed uit? »
« Ze zien er erg lekker uit, » zei ze haastig. Toen stelde ze met een nauwelijks hoorbare stem de vraag die de eerste barst in mijn zorgvuldig opgebouwde rust deed ontstaan. « Mag ik ze eten? »
Ik forceerde een lach. « Natuurlijk! Ik heb ze voor je gemaakt. »
Haar ogen werden groot toen ze aarzelend een kleine hap nam. « Ze zijn heerlijk, » fluisterde ze, alsof het genot een verboden geheim was.
Later spreidde ik haar favoriete speelgoed uit op de vloer van de woonkamer – poppen, blokken, prentenboeken. Ze stond een stap van haar af, haar handen op haar rug gevouwen, en bekeek ze alsof het onbetaalbare artefacten in een museum waren.
