“Mag ik met deze pop spelen?” vroeg ze, wijzend.
“Je mag met ze allemaal spelen, Sophia.”
« Echt? » Haar ogen vulden zich met ongeloof. « Kom ik niet in de problemen? »
« Waarom zou je in de problemen komen? » vroeg ik, terwijl een knoop van angst in mijn maag samentrok. « Speelgoed is om mee te spelen. »
Maar het patroon bleef doorgaan. Ze vroeg toestemming voordat ze een blok stapelde, voordat ze een boek opende, voordat ze een enkele lijn met een kleurpotlood tekende. ‘s Middags zag ik haar wiebelen en haar buik vasthouden.
“Moet je naar het toilet, lieverd?”
Ze bloosde en knikte. « Mag ik gaan? »
Ik staarde haar aan, mijn hart bonkte in mijn ribben. Een vijfjarig kind dat toestemming vroeg om naar de wc te gaan, en het duidelijk al weet ik hoe lang had opgehouden. Dit was geen beleefdheid. Dit was angst.
Die avond besloot ik een maaltijd te maken die de definitie van comfort was: rundvleesstoofpot, het rijke, hartige gerecht dat mijn moeder vroeger voor ons maakte op koude avonden. Twee uur lang liet ik het sudderen en roeren, waardoor het appartement zich vulde met de heerlijke geur van thuis en veiligheid. Ik dekte de tafel met een wit kleed, serveerde de stoofpot in diepe kommen met warme broodjes met boter en schonk Sophia een glas sinaasappelsap in.
“Het eten is klaar!” riep ik opgewekt.
Sophia kwam naar de tafel en nam haar inmiddels vertrouwde houding aan: rug recht, handen op haar knieën, ogen gericht op de dampende kom voor haar. Ze bewoog niet. Ze pakte zelfs haar lepel niet op. Een diepe en vreselijke angst, een uitdrukking die ik nog nooit op een kindergezicht had gezien, vertroebelde haar gelaatstrekken.
« Sophia, » zei ik zachtjes, mijn eigen eetlust was verdwenen. « Wat is er? »
Ze keek me langzaam aan, haar ogen diep in de poelen van verdriet die geen vijfjarige ooit zou mogen kennen. Haar stem trilde toen ze de vraag stelde die mijn wereld deed ontploffen.
“Tante Rachel… mag ik vandaag eten?”
