Twee dagen voor de sweet 16 probeerde mama een nieuwe tactiek. De olijftak van lood. Ze stuurde een massaal sms’je met de tekst ‘excuses’. Het was geen excuses. Het was een persbericht. Familie is ingewikkeld, schreef ze. Soms botsen schema’s. We houden van Leo. We zullen het goedmaken. De sweet 16 is belangrijk vanwege zakelijke connecties. Dit is een investering.
Steun ons alstublieft. Evan heeft ook onder druk gestaan, dus laten we hem niet pushen. Dank u wel. Investeringen, zakelijke connecties. Mijn kind is een bijzaak achter een nep-excuus. Ik heb het een keer gelezen en mijn telefoon weggelegd. Om 17:00 uur belde de locatie opnieuw naar mijn nieuwe e-mailadres. Hallo, meneer Brooks. De manager zei Brisk. We kregen een telefoontje van uw moeder met de mededeling dat u zich opnieuw had verbonden aan uw sponsoring en het resterende bedrag zou betalen.
Ik wilde het even checken voordat ik verder ging. Ze loog. Ik zei: « Zet mijn naam nergens neer. Als ze mijn naam nog een keer zegt, stuur me dan de opname. » Een klik op een toetsenbord. Begrepen. Op de avond van de sweet 16 nam ik Leo mee naar het park. We schoten vrije worpen tot de lucht oranje kleurde. Zijn lach weerkaatste van het bord, en ik dacht hoe goedkoop Joy is totdat iemand het probeert te factureren.
We haalden milkshakes op de terugweg. Hij zette zijn actiefiguren op de salontafel en ik liet hem een late film kijken. Ik keek niet op mijn telefoon voor een verslag van een feestje dat ik nooit zou meemaken. Ik wilde niet weten hoe de tafeldecoraties eruit zagen als ze met schuldgevoelens van iemand anders waren betaald. Iets na elf uur glipte er een laatste berichtje binnen van tante Nora.
Ze zetten oma naast een fontein met droogijs en stroboscooplampen. Ze zei dat ze haar eten niet kon zien. Je zus heeft de halve nacht tegen de bloemist, de dj en de obers staan schreeuwen. Er was een moment dat de rekening kwam en iedereen elkaar aanstaarde. Niemand keek je moeder aan. Ik ben nu thuis.
