Ik wilde je alleen even laten weten dat je niets gemist hebt. Ik legde de telefoon op tafel en keek toe hoe mijn zoon in slaap viel met chocolade op zijn lip. Ik veegde hem weg met mijn duim en voelde iets opengaan in mijn borst dat geen ruimte voor woede was. In de rustige week die volgde, herschikte mijn leven zich zoals een kamer dat doet nadat je een bank verplaatst en beseft dat hij nooit op zijn plaats heeft gestaan.
Ik zei tegen mijn baas dat ik een tijdje geen extra weekenden kon werken. Hij zei: « Goed, ga maar vader worden. » Ik plakte een post-it op de koelkast met de deadline voor de voetbalkampbeurs en vroeg me op tijd aan. Ik maakte een Google Drive aan met de naam ‘bonnetjes/grenzen’ en telkens als een gedachte me probeerde tegen te spreken… Je bent hard. Je zult hier spijt van krijgen.
Ik stopte nog een screenshot in de map en de gedachte verstomde. Op donderdag kwam er een kaart met kinderhandschrift in de brievenbus. Lieve Leo, gefeliciteerd. Jammer dat we niet konden komen. Mijn moeder zei dat we naar een ander feestje moesten. Ik wilde de taart met de pixels van buurvrouw Emma. Er zat $2 in geplakt. Hij grijnsde alsof hij een schat had gevonden.
Ik heb een foto van hem gemaakt terwijl hij het vasthield en heb die naar niemand anders dan mijn eigen toekomstige
