« Doe niet zo dramatisch, » schreef mijn moeder. « Het is maar een kinderfeestje. Gewoon een kinderfeestje. » Ik las het twee keer, omdat mijn hersenen het de eerste keer afwezen. « Niet te laat. Niet vastgelopen. Niet gefeliciteerd, schat. Gewoon die zin als een klap. » Ik stond naast een kom sinaasappelschijfjes en de woorden kropen onder mijn huid en bleven daar zitten.
Leo kwam aanrennen, met rode wangen en haar dat op zijn voorhoofd plakte. Pap, mogen we de taart aansnijden? Mogen we zingen? Natuurlijk, zei ik. Iedereen verzamelen. We zongen. Hij blies de kaarsjes in één adem uit omdat hij had geoefend. Hij grijnsde naar me met glazuur op zijn lip en ik klapte als een zeehond. Toen liep ik naar de keuken om het mes af te spoelen en adem te halen waar niemand me kon zien. De hordeur piepte.
Achter me verscheen de groepsapp weer met knipperende stippen als een hartslag. Er verscheen een nieuw bericht van Courtney. We zien wel weer bij de volgende. De waanzin van vandaag. Toen verscheen er een foto op mijn vergrendelscherm, geplaatst in haar verhaal. Brunchmimosas. Een bijschrift. Zelfzorgzondag op een zaterdag met mijn vrienden. Mijn moeder stond in de hoek van de foto, met een zonnebril op en een glas champagne in haar hand.
Nates arm, de tatoeage die ik had meebetaald, hing rond hun stoelen. Ik stond daar met een nat mes in mijn hand en een taart achter me, en een tienjarige in de tuin die nog steeds geloofde dat volwassenen zeiden wat ze bedoelden. Het huis rook naar suiker en afwasmiddel. Iemand buiten riep: « Gole! » en er ging een gejuich op. Ik legde het mes neer en veegde mijn handen af aan een handdoek.
Ik liep terug naar de tuin en deelde borden uit. En ik zei geen woord over de lege stoelen. Geen woord. Toen het laatste kind weg was, zaten Leo en ik in alle stilte het ruimteschip te bouwen dat hij had uitgepakt. Hij vroeg niet naar oma, tante Coco of oom Nate. Misschien wilde hij het niet. Misschien wist hij het al. Om 20:04 uur
, nadat hij op de bank in slaap was gevallen met een stuk pizza in zijn hand als een kleine koning, piepte mijn telefoon opnieuw. « Mam! » Dit keer met een voicemailbericht, scherper en onverschilliger. « Maak er geen punt van, Evan. Hij is 10. Hij zal zich het nauwelijks herinneren. » Ik staarde naar het plafond en voelde iets in me koud en vlak worden. Een nieuwe vorm tekende zich af. Ik schreef niet terug.
Ik begon de stoelen te tellen die ik moest inleveren en de blikken die ik moest recyclen. Ik schraapte glazuur in de prullenbak. Ik vouwde de banner op tot een schoenendoos met de overgebleven kaarsen. Ik legde alles op zijn plek. Dat is wat ik altijd doe. En toen legde ik mijn telefoon met het scherm naar beneden op het aanrecht, want als ik nog één zin van hen las, zou ik iets zeggen wat ik niet meer terug in de doos kon leggen.
Ik ben altijd de fixer geweest. Degene die het wifi-wachtwoord en de belastingdeadline kende. Degene die ieders favoriete bijgerecht onthoudt. Ik was 21 toen mijn vader wegliep. De woorden die mijn moeder op de oprit tegen me zei, waren: « Jij bent nu de man. » Het was geen peptalk. Het was een klus. Toen Courtney haar laatste studio oprichtte, bouwde ik de website en betaalde ik de eerste zes maanden hosting.
