Je krijgt het terug als ik winstgevend ben, zei ze. Luchtig, alsof winst een weerpatroon was. Toen Nate op zijn 25e een DUI kreeg, nam ik een dag vrij van mijn werk om met hem in de rechtbank te zitten. Ik was degene die mijn moeder die winter naar de spoedeisende hulp bracht. Ze had griep en bleef maar proberen te koken.
Ik ben degene die Nate’s huur heeft betaald. Slechts één keer, drie keer apart, slechts één keer per maand. Elke keer kwam het met een refrein. Mam, familie helpt familie. Courtney, je doet het geweldig, lieverd. Tegen zichzelf in de spiegel. Voor mij was het: « Kun je me tot vrijdag zien? Nate, je weet dat ik je terugbetaal. » Dat deed hij nooit. Hij kocht wel nieuwe velgen, dus de leugen had tenminste veel aanhang.
De dag dat Leo geboren werd, deed ik hem en mezelf een belofte. Hij zou nooit op een plastic stoel op een feestje gaan zitten en zich afvragen of zijn familie het wel kon schelen. Hij zou taart eten, zelfs als het financieel krap was. Hij zou excuses sturen als mensen een fout maakten. Hij zou volwassenen hebben die het probeerden. Geld was vaak aan banden gelegd. Kinderopvang is een tweede huur.
Een derde is de ziektekostenverzekering. Ik heb het toch voor elkaar gekregen. Na verloop van tijd, bijbaantjes. Mijn oude gitaar verkopen om de tandarts te betalen. Toen hij halverwege het seizoen uit zijn voetbalschoenen was gegroeid, vond ik er een paar in een kringloopwinkel en poetste ze met een tandenborstel tot ze glansden. Ondertussen leek de groepsapp van mijn familie wel een reisblog. Wijnproeverijen, stilteretraites die op de een of andere manier erg luidruchtig waren op Instagram.
Courtneys softe leven. Nate’s sleur begon te komen. Met een leaseauto maakte hij foto’s met meer dan hij reed. Toen ik mijn moeder een keer vroeg of ze wekelijks met ons wilde eten, zei ze: « Schatje, mijn agenda staat vol. Volgende maand. Volgende maand is er nooit gekomen, maar mijn telefoon lichtte wel op op de betaaldag. Kleine groene bubbels. Snel een gunst. Noodgeval. Vertel het aan niemand dat ik het gevraagd heb.
Afgelopen herfst boekte Courtney een meidenreisje naar Tulum en belde me de avond ervoor om 23.00 uur. Mijn creditcard werd geweigerd. Kun je het oplossen? Ik betaal je maandag terug. Maandag kwam en ging. Toen ik het ter sprake bracht, zuchtte ze. Doe niet zo kinderachtig, Evan. Geld komt en gaat. Herinneringen zijn voor altijd. In december stuurde mijn moeder me een spreadsheet, een soort losgeldbrief. Een cadeauplan voor de feestdagen.
Namen, artikelen, prijskolommen, kleurcode rechts in vetgedrukt. We zouden gelijk moeten verdelen. Gelijk betekende mij, omdat geen van beiden het aanbod deed. Ik kocht Leo een winterjas en een boek. Ik kocht voor mama de mixer waar ze het al sinds de lente over had. Ik gaf Courtney een cadeaubon voor een bouwmarkt. Nate kreeg nieuwe sportschoenen.
Mijn cadeau was hun stilte tijdens het eten toen ik vroeg of iemand de volgende keer een dessert mee kon nemen. Het klopte, en niet alleen in mijn bankapp. Het klopte in mijn borst. De wiskunde van de verantwoordelijke is dat je hun plan wordt en dat ze het niet eens zien. Twee dagen na Leo’s feestje werd ik wakker met een nieuw bericht in de familiechat.
