Ik gaf een feestje voor mijn 10-jarige zoon en nodigde mijn familie uit. Niemand kwam. Een week later stuurde mijn moeder een uitnodiging. Mijn nichtje is 16 geworden. $2100 per persoon. Vinmo me. Niet eens een sorry, dus ik stuurde $1 met een briefje. Gefeliciteerd. Ik heb de sloten vervangen. Bloknummer. Twee dagen later stond de politie voor mijn deur. Ik heet Evan. Ik ben 33, alleenstaande vader.
Ik repareer netwerken voor de kost en maak lijstjes voor de lol. Ik weet waar elke dollar naartoe gaat. Ik kan je de prijs van een liter melk in drie winkels vertellen, waarvan er één op dinsdag de 12-pack sapjes bijvult. Mijn zoon Leo is 10, is dol op Lego, haat olijven en vindt me een tovenaar omdat ik snoeren kan ontwarren zonder te vloeken.
Ik woon in een klein huurhuis met een kleine achtertuin en een barbecue die ik van de stoep heb gered. Mijn familie woont 20 minuten verderop, en in mijn hoofd betekende dat altijd dat we dichtbij waren. Dat was niet zo. De zaterdag van Leo’s verjaardag begon simpel. Blauwe slingers, een Costco-plaatcake met Leo level 10 in pixellettertype.
Ik had zo’n opblaasbare voetbaldoel gehuurd en klapstoelen neergezet die ik van een buurman had geleend. Zes van zijn klasgenoten kwamen langs. Onze straat rook naar zonnebrandcrème en houtskool. Ik bleef maar op mijn telefoon kijken. Mam had gezegd: « We komen eraan. We zouden het niet missen. » Mijn zus Courtney natuurlijk. Tante Coco neemt feestartikelen mee. Mijn broer Nate komt na de gym.
Ik zette kleine waterflesjes op een rij op de veranda en plakte een vuilniszak vast aan het hek, zodat de tuin er niet uit zou zien als een vuilnisbelt. Elke 20 minuten checkte ik de familiechat. Niets. Toen de pizza arriveerde, zei ik tegen de bezorger: « Kun je even wachten? » Ik dacht dat er misschien een rij auto’s zou stoppen en dat ik er nog een grote pepperoni bij moest doen.
Hij keek over mijn schouder naar het kleine groepje en zei: « Goed zo. » 2:00 werd drie uur. De zon bewoog. Kinderen schopten hun schoenen uit en scoorden om de beurt. De buurvrouw aan de overkant droeg een extra koelbox. Ze zei: « Vol huis. » En ik glimlachte alsof mijn gezicht van hout was. Om 15:11 uur ging mijn telefoon kapot.
