De geur van schoonmaakmiddelen en etensresten vulde de lucht terwijl zijn schoonzus opruimde terwijl hij weg was. De netheid troostte hem niet; het voelde kunstmatig, zelfs opdringerig. Alles deed hem aan Emily denken: haar stem, haar gewoontes, haar kleine correcties als hij zijn schoenen bij de deur neerzette. Haar afwezigheid kwam als een vloedgolf van verdriet.
Op zoek naar een manier om de band te herstellen, nam Mark hun verlovingsfoto, verlangend naar een moment van verbondenheid. Toen zag hij iets ongewoons: een vreemde bobbel achter de achterkant van de foto. Nieuwsgierig opende hij de foto. Wat er gebeurde, had hij nooit verwacht.
Een tweede foto gleed op de grond, versleten en vervaagd. Daarop zat een veel jongere Emily in een ziekenhuisbed, met een pasgeboren baby in een roze deken gewikkeld. Haar gezicht was een mengeling van uitputting en intense liefde. Mark keek er geschokt naar; hij en Emily hadden nooit kinderen gekregen. Jaren van mislukte vruchtbaarheidsbehandelingen en liefdesverdriet hadden deze pijnlijke realiteit geconsolideerd.
Wie was de baby op de foto?
Op de achterkant van de foto stonden in een trillend handschrift, dat hij herkende als dat van Emily, de woorden: « Mam zal altijd van je houden. » Daaronder een telefoonnummer.
