Ik heb een paar keer gebeld met mijn accountant, mijn bedrijfsjurist en een oude vriend die gespecialiseerd is in vermogensbescherming. Thuis hebben we niet gesproken.
Ik kwam ze tegen in rustige cafés, in vergaderzalen waar ik al jaren niet meer was geweest en een keer achterin de yogastudio van een vriend van mij, waar niemand er ooit aan zou denken om te gaan kijken.
We spraken in codetaal, doorbraken lagen van privacy en juridische muren. Mijn team was snel en nauwkeurig. Het soort mensen dat dingen voor elkaar kreeg zonder vingerafdrukken achter te laten.
Binnen twee weken had ik de accounts die verplaatst konden worden, verplaatst. De accounts die dat niet konden, bevroor ik – net lang genoeg om mezelf tijd te winnen.
De beleggingsrekening waarvan hij dacht dat we die deelden? Ik had mijn kapitaal al opgenomen en de illusie van een saldo achtergelaten.
De eigenschappen?
Ik herstructureerde het eigendom, herverdeelde de titels via houdstermaatschappijen waarvan hij het bestaan niet eens wist. Mijn advocaten waren chirurgisch.
Ik verzamelde documenten: het huwelijkscontract dat hij nooit zorgvuldig had gelezen, de stille trusts op mijn naam, de berichten die bewezen dat hij van plan was het proces te manipuleren.
En toen wachtte ik.
