Voor het juiste moment.
Hij vermoedde niets. Thomas ging door met zijn kleine schijnvertoning – zakenreizen, etentjes, af en toe een gedwongen genegenheid. Ik speelde de rol van de ondersteunende echtgenote tot het toneel van mij was.
Drie weken later, op een donderdagochtend, kwam hij naar beneden en trof het huis stil aan.
Geen koffiegeur. Geen gezoem van de vaatwasser. Geen geluid van mij in de keuken of de douche.
Alleen een gesloten envelop op tafel.
Binnenin vond hij één enkele bedrukte pagina.
Thomas,
Ik heb de e-mails gezien. Allemaal.
Je had gelijk over één ding: ik had het niet zien aankomen. Maar nu jij ook niet.
Tegen de tijd dat u dit leest, is alles wat belangrijk is al buiten bereik. De accounts, de eigendommen, de leverage – alles is weg.
Ik heb al een echtscheiding aangevraagd. Mijn advocaat neemt contact met je op.
En Thomas… beledig jezelf alsjeblieft niet door hiertegen te vechten. Je zult verliezen. Stilletjes.
Precies zoals ik gepland had.
