Ik was niet aan het rondneuzen, echt niet. Op een ochtend wilde ik gewoon even de verzendbevestiging op de laptop van mijn man checken.
Ik had het open laten staan op de keukentafel. Ik opende de browser en voordat ik kon typen, verscheen er een reeks e-mails.
De onderwerpregel luidde: “Scheidingsstrategie.”
Ik verstijfde. Ik dacht dat het misschien niet was wat het leek, maar toen zag ik mijn naam en een zin die als vuur op het scherm verscheen.
Dit zal hij nooit zien aankomen.
In het begin kon ik me niet bewegen. Ik staarde naar het scherm, mijn hart bonsde, mijn handen trilden. Ik checkte de e-mails. Er stonden berichten tussen Thomas en een echtscheidingsadvocaat.
Ze hadden het al weken met elkaar. Hij plande het allemaal achter mijn rug om.
Hij wilde eerst een rechtszaak aanspannen, bezittingen verbergen en de boel zo verdraaien dat ik als de slechterik overkwam.
Hij wilde zeggen dat ik onstabiel was, dat ik niet bijdroeg aan het huwelijk en dat hij recht had op meer dan de helft.
Hij opperde zelfs dat hij me van onze accounts wilde verwijderen voordat ik kon reageren. Ik had het gevoel dat ik naar adem snakte.
Dit was de man die ik vertrouwde, de man met wie ik een leven had opgebouwd.
We hadden de avond ervoor samen gegeten. Hij kuste me elke ochtend gedag.
