Ik had het niet zien aankomen, maar ik zou niet instorten. Ik haalde diep adem en kalmeerde mezelf.
Ik maakte snel screenshots van alle e-mails. Ik maakte een back-up van de bestanden en stuurde ze naar een privé-e-mailadres dat ik alleen voor noodgevallen gebruikte.
Toen deed ik alles dicht alsof ik het nooit had gezien. Thomas dacht dat ik geen idee had. Hij vond me zwak, iemand die zou instorten en doen wat hij maar zei.
Hij dacht dat ik gewoon een vrouw was die hem nodig had. Ik had geen idee wie hij werkelijk was. Ik glimlachte toen hij die avond thuiskwam. Ik maakte zijn lievelingsmaaltijd klaar. Ik luisterde naar zijn dag alsof er niets veranderd was. Ik knikte. Ik lachte. Ik kuste hem welterusten. Maar in mijn gedachten was er iets voorgoed veranderd. Ik had geen pijn meer.
Ik was gecentreerd. Hij wist niet dat ik alles had gezien. Hij wist niet dat ik bewijs had.
En hij wist absoluut niet dat, terwijl hij achter mijn rug om plannen smeedde, ik nu achter de zijne aan het smeden was. Hij viel in slaap, denkend dat hij alles onder controle had. Maar die nacht, terwijl hij naast me lag te snurken, opende ik in het donker mijn laptop en opende een nieuwe map. Ik noemde het ‘Vrijheid’.
Binnenin bewaarde ik elke screenshot, elke notitie en elk detail dat ik ooit nodig zou hebben. Ik zou niet huilen. Ik zou niet smeken. Ik zou stilletjes, slim en op mijn eigen voorwaarden winnen.
Thomas dacht altijd dat ik hem nodig had. Hij speelde graag de rol van de sterke echtgenoot, degene die voor alles zorgde. Ik liet hem geloven dat het de dingen makkelijker maakte.
