« Nee, nee, bemoei je met je eigen zaken, » hield Tom vol, maar Margaret liep zijn kantoor binnen en hoorde de telefoon in de la trillen.
« Tom, ik denk dat hij hier is! » riep ze, maar hij had hem al gevonden en was vertrokken, waarbij hij de voordeur achter zich dichtsloeg.
Als Tom zijn telefoon had gevonden, waar kwam dat geluid dan vandaan? vroeg Margaret zich af toen ze het lege kantoor binnenkwam. Onzeker waar haar bureausleutels waren, gebruikte ze een haarspeld om een afgesloten lade te openen waar het geluid vandaan leek te komen.
Binnen vond ze een telefoon die op die van Tom leek. Haar hart sloeg een slag over toen ze berichten hoorde van Pearl, de dochter van Toms baas. Pearl ging soms met haar vader, meneer Dickens, mee naar huis voor het avondeten.
Het bericht van Tom luidde: « 9:30, gebruikelijke plaats. » Margaret las meer berichten en ontdekte waar ze elkaar hadden ontmoet. Margaret realiseerde zich dat dit al een tijdje aan de gang was: geheime ontmoetingen tussen Tom en Pearl.
Ze ging naar het aangegeven adres, een koffiebar, en zag Tom en Pearl samen. Haar wereld stond stil toen ze Tom en Pearl zag zoenen. Margaret was in tweeën gescheurd. Ze wist niet of ze hen moest confronteren, vooral niet toen ze aan haar dochters dacht. Ze verstopte zich achter een boom en begon te huilen. « Tom, hoe kon je dat nou doen? » fluisterde ze, terwijl ze het gewicht van haar trouwring voelde.
Maar ze kon niet toestaan dat dit jonge meisje haar familie kapotmaakte. Margaret wist dat ze moest handelen in het belang van haar twee dochters. Dus volgde ze Pearl naar haar slaapzaal. « Ik kwam om Pearl te zien. Ik ben zijn moeder, » loog ze tegen de bewaker.
Hij knikte en liet haar binnen.
Margaret liep door de lege gang, haar schoenen klikten op het linoleum en voelde bij elke stap het gewicht van haar angst. Ze bleef staan bij Pearls deur, versierd met een levendige collage, en klopte stevig aan.
« Wie is daar? » vroeg Pearls jeugdige stem van binnen.
« Ik ben het, Margaret, » antwoordde ze vastberaden.
Pearl deed de deur open, haar glimlach was beleefd maar koud.
« Margaret, wat een verrassing, » zei ze met gespeelde onschuld.
« Genoeg gedaan met doen alsof, » zei Margaret zachtjes. « Ik weet het van jou en Tom. »
Pearls glimlach vervaagde even. « Tom? Oh, je bedoelt je man. »
« Hij heeft een gezin. Kinderen die hem nodig hebben. Besef je wel wat je doet? »
« Margaret, je… je verspilt je tijd. Hij wil dit soort leven niet… Hij houdt van me. »
« Liefde is niet gebaseerd op leugens, Pearl! Ik ben er klaar voor om te vergeten wat er gebeurd is en verder te gaan. Toms familie heeft hem nodig! »
« Maar Tom is gelukkig met mij en hij wil jou niet meer! Dus laat het gaan, Margaret. »
« Zoek alsjeblieft iemand van je eigen leeftijd, » smeekt Margaret, maar Pearl wuift haar weg.
« Ga weg voordat ik de beveiliging bel! Ga! »
Margaret vertrekt met bonzend hart. Ze moest iets doen om te voorkomen dat haar gezin uit elkaar viel.
