De zorg voor mijn moeder was al moeilijk genoeg zonder de spanning met mijn zus. De beschuldigingen vlogen over en weer toen waardevolle spullen verdwenen. Ik dacht dat ik wist wie de schuldige was, maar de waarheid deed mijn wereld op zijn grondvesten schudden. Het verraad kwam uit de hoek waar ik het het minst verwachtte, waardoor ik aan alles en iedereen die ik vertrouwde begon te twijfelen.
Ik was het aanrecht aan het schrobben na weer een vermoeiende dag op het werk. De lichte geur van bleekmiddel hing in de lucht.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Hoe meer tijd ik besteedde aan het schoonmaken van het huis van mijn moeder, hoe bozer ik werd op mijn jongere zusje Jane. Ik had het gevoel dat ze helemaal vergeten was dat ze ook haar moeder was.
Dit was niet ongebruikelijk voor Jane. Op school was ze roekeloos – ze liep weg, pakte geld uit de portemonnee van haar moeder, spijbelde. Maar wat er ook gebeurde, ze werd altijd vergeven.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Janes intelligentie leek haar tekortkomingen te vergoelijken. Ze studeerde cum laude af en kreeg een beurs, en werd de lieveling van de familie.
Nu bezocht Jane mama alleen nog als ze iets wilde – of misschien om mama aan haar aanwezigheid te herinneren, zodat haar naam in het testament zou komen. Ondertussen werd ik geconfronteerd met de realiteit van mama’s ziekte.
Ik had een verzorger aangenomen, Nancy, maar ik kon haar fulltime salaris niet betalen. Na lange werkdagen zorgde ik zelf voor mijn moeder.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik vroeg Jane om hulp, maar ze weigerde steeds. « Ik ben druk met mijn werk, » zei ze.
Maar ik wist dat ze al maanden werkloos was. Ik had een baan, een man en een zoon die mij ook nodig had.
« Violet! » riep mama vanuit haar kamer. Haar stem was hoog, bijna paniekerig. « Violet, kom hier! »
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
« Ik kom eraan, mam! » antwoordde ik, terwijl ik mijn handen aan een vaatdoekje afveegde. Ik liep haar kamer binnen en zag haar bij haar kaptafel staan. Ze had haar sieradendoosje vast.
« Mijn gouden oorbellen zijn weg », zei ze met trillende stem.
« Weet je zeker dat je ze niet ergens anders hebt neergelegd? » vroeg ik terwijl ik dichterbij kwam.
